Istraživači sa Amsterdamskog univerziteta i Londonskog muzeja istorije prirode izvukli su DNK iz više evropskih ozimica starih do 250 i više godina. Zatim su uporedili DNK tih muzejskih riba sa DNK raznih postojećih vrlo bliskih vrsta.
Biolozi nisu pronašli gotovo nikakvu genetsku razliku između evropske ozimice i obične ozimice (Coregonus lavaretus). Pošto je ova vrsta još prisutna, evropska ozimica nije izumrla.
Prema istraživanju, evropska ozimica nije posebna vrsta, dok je obična ozimica prilično rasprostranjena u Sjevernoj i Zapadnoj Еvropi, u rekama i jezerima, i u estuarijima i moru.
Dakle, kako je moguće da je evropska ozimica 2008. zvanično proglašena izumrlom?
Često se dešava konfuzija oko toga da li su životinje jedna vrsta ili ne, naročito kad se radi o ribama. One često imaju mnogo varijacija u morfološkim osobinama u okviru vrste.
Biolozi su dugo smatrali da je evropska ozimica drugačija vrsta od obične ozimice zbog dužine gubice i broja škržnih češljeva, ali te osobine jednostavno nisu pogodne za određivanje drugačije vrste. DNK analiza to jasno pokazuje.
Čini se da bi promjena zvaničnog latinskog naziva vrste bila prikladna. Međutim, definitivno prilagođavanje naziva zahtijeva malo dodatnog istraživanja DNK isušenih riba iz 1754. To neće biti lako.
„DNK je star i oštećen, ali mislim da treba da pokušamo. Trenutno je status zaštite različitih ozimica u neredu. Međunarodna unija za zaštitu prirode (IUCN) je evropsku ozimicu proglasila izumrlom; u isto vreme postoje različiti evropski zakoni koji kažu da su evropska ozimica i obična ozimica zaštićene. Tako da u stvari štitimo izumrlu vrstu koja trenutno pliva unaokolo“.
(Telegraf)
