“Raslo mi je badem drvo” je predstava o sjećanju, nostalgiji za djetinjstvom, mladošću, ljepšim vremenima.

 Centralna ličnost je Blagoje, siromašni student iz unutrašnjosti Srbije, koji tridesetih godina prošlog vijeka godina dolazi u Beograd. Putujemo vozom, zaustavljajući se na određenim stranicama koje čine glavne prekretnice Blagojevog životnog toka. 

Rediteljka Milena Čučilović Pavlović kaže da joj je od svega što je nastalo iz pera Živojina Pavlovića, njenog oca, ovaj roman bio najbliži između ostalog i po estetici. 

"Pavlovićeva estetika je surova kako u pisanju tako i na filmu, prikaz života je takođe surovo realan i ogoljen, govori se uglavnom o ljudima sa margina", objašnjava rediteljka. 

Blagoje ima cilj da postane ljekar, ali život za njega ima druge planove. On prolazi kroz metamorfozu ličnosti, od mladića koji ne prihvata velegrad niti novog sebe u njemu do stapanja sa gradskom vrevom i svim što ona nosi. 

"Raslo mi je badem drvo” je žal za mirnim vremenima i građanskom, intelektualnom klasom koja izumire. Predstava koja nosi šarenilo i optimizam, ali i oslikava svu turobnost života u Srbiji, između dva svjetska rata.