Iako većina ljudi poistovećuje petak 13. s lošom srećom, taj izraz takođe podsjeća na istoimeni horor iz 1980. godine.
Možda je teško sjetiti se toga, ali postojalo je vrijeme kada ime Džejson Vorhes nije bilo dio leksikona horora. 1980. reditelj je izbacio originalni Petak 13., film koji će nastaviti da definiše eru slashera kroz seriju profitabilnih nastavaka, iako se Džejsonova legendarna hokejaška maska zapravo neće pojaviti sve do trećeg dijela 1982.
Džejson se u originalnom filmu uglavnom pojavljuje kao opasnost izvan kadra, a gotovo nadprirodni negativac iz budućih nastavaka ovjde je puno realnije prikazan. Film je očigledno inspirisan uspehom Noći veštica reditelja Džona Karpentera, ali posuđuje i od jednog još slavnijeg uzora - Hičkokovog Psiha, s kojim dijeli i edipovski kompleks koji je prikazan iz gledišta majke Pamele Voorhees, koju igra Betsi Palmer.
Radnja filma danas se čini izrazito, čak eksperimentalno sporom, jer se savjetnici u ljetnjem kampu, odnosno mladi nadzornici angažovani da čuvaju djecu, pojavljuju rano na sudbonosni datum kako bi pomogli u poslednjim radovima i uređenju nedavno ponovno otvorenog kampa Kristal Lejka u Nju Džerziju. Mjesto je raj na zemlji, ali je ozloglašeno po tome što se 1958. dogodilo neriješeno ubistvo dvoje tinejdžera koji su se imali intimne odnose, a taj je zločin prikazan kao flešbek perspektive ubice.
Mladi ljudi u sadašnjosti (uključujući mladog Kevina Bejkona) ispunjavaju svoju narativnu funkciju motajući se u kupaćim kostimima ili donjem rublju dok ih ne ubiju jednog po jednog, uglavnom uz prikaz grozomornih rezanja vratova, kao i dekapitacije koja otkriva ljigavi mesnati batrljak.
