Soja sos datira iz drugog vijeka p.n.e. i prvi put pojavljuje se u Kini. Ovaj sos specifičnog je ukusa i dobija se stoljećima starom metodom fermentiranja, uz pomoć gljivice koja pretvara teške proteine i masti u lako svarljive amino kiseline, složene šećere i masne kiseline.
Najveća tajna
Kada se fermentacija završi, kaša se iscjedi i to je upravo soja sos dok se gusti dijelovi kaše koriste uglavnom za ishranu domaćih životinja.
U komercijalnijoj verziji, soja sos se dobija mješanjem žitarica i sojinog zrna s kiselinama.
Soja sos je omiljeni dodak azijskim narodima, te predstavlja nezamjenljiv i neophodan u ishrani, kao nama so. Proizvodi se od prevrele mješavine sojinog zrna, pšenice i kamene soli, iz koje se u presama istiskuje tamnocrvena slatkasto-slana tečnost. Čak i kod ovako jednostavne tehnologije postoje varijante, pa se načini proizvodnje soja sosa vjekovima ljubomorno čuvaju kao najveće tajne.
Pravljenje samog sosa traje i po više mjeseci i njegov ukus i kvalitet zavisi ne samo od dužine fermentacije, već i od drugih dodataka koji se ubacuju kao i od razmjere samih dodataka. Soja sos je slana, braon tečnost veoma specifičnog ukusa.
Autentični ukus
Prvi zvaničan prelazak soja sosa iz Azije u ostatak svijeta desio se u toku 18. vijeka i to kada su uvezene prve količine iz Kine i Japana u vidu nekoliko buradi i od tada se koristi kao standardni proizvod na kuhinjskim policama.
Stanovnici Evrope dugo nisu mogli da naprave soja sos autentičnog ukusa pošto nisu u potpunosti razumjeli kako funkcioniraju gljivice odgovorne za vrenje kuhane soje.
