U svjetlu stalnog natezanja oko pitanja prirodne selekcije, podrazumijevalo se da je evolucija produžila vrat žirafama kako bi mogle da dohvate listove kojima dugi biljojedi nikako ne mogu da pristupe. Međutim, nova otkrića ponovo su razbuktala debatu naučnika na ovu temu.
Ono što se Čarlsu Darvinu činilo očiglednim, još od njegovog vremena privlačilo je veliku pažnju, a pojedini biolozi su smatrali da ti prošireni pršljenovi nisu nastali zbog ishrane već da su oružje u borbi mužjaka oko ženke.
Nisu svi istraživači u to bili ubijeđeni i ostavljali su dosta prostora za debatu o prednostima neobične anatomije žirafa.
Međutim, istraživanje zasnovano na pronađenim ostacima lobanje i pršljenova drevnog biljojeda, ponovo su rasplamsali diskusiju, jer se ispostavilo da je ovom primerku sličnom žirafi, vrat stvarno služio za tuču.
Fosilizovane kosti otkrio je u sjevernoj Kini prije više od 20 godina paleontolog Jin Meng, danas kustos u američkom Muzeju prirodne istorije u Njujorku.Nova analiza otkrića Menga i njegovih kolega ustanovila je karakteristike sisara koje bi nam mogle pomoći da bolje razumijemo sile uključene u razvoj jedinstvene anatomije žirafe.
Nazvan po mitskom jednorogu-kozi u kineskoj mitologiji, utvrđeno je da je novoopisani Discokerik kiezhi drevni član superfamilije žirafoidea koji je lutao miocenskom savanom prije nekih 17 miliona godina.
Ono što se najviše ističe kod ovih diskokerika je da nisu bili gracioznih proporcija, već zdepaste građe sa oblikom lobanje koji podsjeća na srednjovijekovni vojnički šljem. Ravna, široka i sa blagim obodom, ovakva lobanja je bila savršena za ozbiljan sukob ili dva sa protivnikom.
Da bi testirali svoju hipotezu da lobanja diskokerika daje prednosti u fizičkom sukobu, tim istraživača je koristio matematičku tehniku za mjerenje potencijalnih sila koje lobanja i pršljenovi mogu da izdrže u različitim sudarima.
Otkrili su da je specifična struktura kostiju i njihovih zglobova u stanju da izdrži izuzetno snažne udarce, možda jače nego bilo koja druga poznata životinja koja udara glavom.
Iako je ova drevna vrsta u veoma dalekom srodstvu sa modernim žirafama, otkriće ipak implicira da borba glava-u-glavu ne bi bila novo ponašanje za ovu granu životinjskog carstva.
„I današnje žirafe i Discokerik kiezhi pripadaju istoj superporodici“, kaže prvi autor studije, paleontolog Kineske akademije nauka Vang Ši-Či.
„Iako se njihove lobanje i morfologija vrata u velikoj mjeri razlikuju, obe su povezane sa muškim udvaranjem i obje su evoluirale u ekstremnom pravcu“, napominje naučnik.
Stanište u kome su pronađeni ostaci diskokerika takođe su veoma slični predjelima na koje su se naselile današnje žirafe, što dodatno potvrđuje zajedničko porijeklo.
„Stabilni izotopi zubne gleđi ukazuju na to da je diskokerik živio na otvorenim pašnjacima i da je možda migrirao sezonski“, kaže Meng.
Takođe je važno to da prirodna selekcija nije diskriminatorna kada je u pitanju svrha. Ako dugačak vrat pomaže u borbi, hranjenju i bežanju od predatora bez previše kompromitovanja kondicije, onda će se evolutivne promjene zadržati malo duže.
Ali saznanje da u porodici postoji nekoliko „tvrdoglavaca“ moglo bi pomoći da se ubijedi još nekoliko biologa da je dugačak vrat, u stvari, zgodno sredstvo u borbi za opstanak, prenosi RTS.
