Početkom devedestih je bio DJ, zatim je postao policajac da bi se onda zaposlio kao vozač u beogradskom gradskom saobraćajnom preduzeću! Eto nekako se ponovo vratio u taj neki autobus sa početka svoje životne priče.

Njegov stric Miodrag (koji u filmu svira harmoniku) ga je te 1980 zvao da sa njim ide snimati film na lokaciju Deliblatske Peščare. Objasnio mu je da, između ostalog, svom drugu iz vojske Slobodanu Šijanu koji je režirao film, želi da pomogne pri snimanju jer je film bio ujedno i Šijanov diplomski rad. Otišli su na probu i … ostalo je legenda. Ostao je zabilježen detalj da Nenad nikada nije znao da svira drombulje iz te kultne pjesme, ali mu je i režiser “progledao kroz prste” pa je u toj sceni korišćen plejbek.

Za svoju ulogu je dobio 1,5 miliona tadašnjih dinara što je bio ekvivalent od skoro pola vrijednosti novog Fiće.

Jednog dana snimanja morali su napraviti scenu gdje ga Bata Stojković šamara, a zbog krupnog kadra šamar je morao biti stvaran.

"Međutim, on me je toliko odalamio da je meni zazvonilo u ušima i suze su same krenule. Pobjegao sam iz autobusa koliko me noge nose i sakrio se u Pančevu. Filmska ekipa me cijeli dan tražila, a kad su me našli, Bata mi je donio najveću bombonjeru koja se mogla kupiti uz obećanje da me više tako neće udariti", sjeća se Nenad. Cijeli film je inače snimljen za samo 26 dana.

Nakon završene srednje saobraćajne škole počeo je raditi kao DJ po beogradskim diskotekama. Početkom rata bio je mobilizovan na ratište u Vukovaru, a po povratku se zaposlio kao policajac i u službi proveo pune 4 godine.

Godine 2002. se prijavio na oglas gradskog prevoza u Beogradu i postao vozač autobusa. Danas vozi na liniji broj 17 Zemun - Konjarnik.

Kaže i da današnji putnici na ovoj liniji znaju njegovu priču pa se kroz smijeh zna desiti i dobacivanje u stilu “Vozi, Miško!” ali se on na sve samo nasmije i nastavi sa vožnjom.