To je nešto najmanje što se očekuje, a u velikom broju slučajeva radi se i o fudbaleru koji je osvajao popularni “sveti gral“.

Međutim, u istoriji ove prelijepe igre postoje legende koje nikada nisu zaigrale na nekom od Mundijala.

Razlozi su za to uglavnom prosti - radi o igračima koji dolaze iz ne baš fudbalske nacije i jednostavno nikada nisu imali priliku da igraju sa igračima istih ili makar sličnih karakteristika.

Naravno ima i onih drugih, koji su zbog povreda, temperamenta ili nečeg trećeg propustili priliku da se oprobaju na Svjetskom prvenstvu.

Igrače nećemo rangirati po nekom njihovom umijeću na terenu, već je izbor po kom redu idu sasvim slučajan.

Erik Kantona

Mnogi od vas sada se čude kako igrač poput Erika Kantone nikada nije zaigrao na Svjetskom prvenstvu, a pritom se radi o reprezentativcu “Trikolora“.

Legendarni fudbaler Mančester junajteda, u periodu od 1987. do 1995. godine, odigrao je 45 mečeva za seniorski tim Francuske i uvijek je bio jedan od najboljih igrača na terenu.

Međutim, njegov buran temperament spriječio ga je da uradi više i da odvede nacionalni tim na Mundijal.

Godine 1988. nazvao je selektora Enrija Mišela na televiziji “vrećom go***a“ i odmah je izbačen iz tima. Uprkos tome Francuska nije uspjela da se kvalifikuje za SP 1990.

Platini je Kantonu kasnije vratio u reprezentaciju, ali začuđujuće “Trikolori“ nisu uspjeli da se plasiraju

Ipak, veliki incident 1995. godine kada je udario nogom navijača Kristal Palasa udaljio ga je iz fudbala na osam mjeseci.

Kada se vratio fudbalu izgubio je mjesto u reprezentaciji od Zinedina Zidana i više nikada nije bio ponovo pozvan za A tim.

Kantona je kao veliko razočaranje doživio to što nije bio pozvan u nacionalni tim za Evropsko prvenstvu 1996. godine u Engleskoj i godinu dana kasnije odlučio je da se povuče iz profesionalnog fudbala.

Legendarni igrač kasnije je tvrdio da bi produžio karijeru zbog Svjetskog prvenstva u Francuskoj 1998. godine, koje je ova selekcija na kraju i osvojila.

Kantona je imao samo 31 godinu kada je prestao sa profesionalnim fudbalom i sigurno je imao još štošta da pruži svjetskom fudbalu.

Rajan Gigs

Rajan Gigs - primjer starog “old skul“ igrača, koji je cijeli život podredio jednom fudbalskom klubu, igrač koji je trajao 24 godine i koji je tokom klupske karijere osvojio svaki mogući trofej.

Ipak, ovaj legendarni igrač dolazi iz Velsa - zemlje koja ima veliki broj čuvenih igrača, ali i zemlje koja u njegovo vrijeme nikada nija imala ozbiljan takmičarski tim.

(Foto: www.manutd.com)

Gigs, sušta suprotnost Erika Kantone, odigrao je 64 meča za A tim nacionalnog tima, a internacionalnu karijeru okončao je mnogo ranije od klupske - 2007. godine.

Kao glavni razlog Gigs je naveo to da želi da se posveti klupskoj karijeri i Junajtedu, što je upravo i uradio, pošto je fudbal igrao do čak 2014. godine.

Posljednji put su učestvovali na Mundijalu 1958. u Švedskoj, što znači da post traje 60 godina. Rajan Gigs nije uspio u toj namjeri, a nikada nije bio ni blizu tog dostignuća...

Žorž Vea

Vjerovatno najbolji afrički fudbaler svih vremena nikada nije uspio da igra na Svjetskom prvenstvu i to najviše zbog male države iz koje dolazi.

Za reprezentaciju Liberije nastupao je od 1987. do 2003. godine i upisao je 60 nastupa, a postigao je 22 gola.

Vea je bio nevjerovatan fudbaler i njegove sjajne sposobnosti sa loptom dovele su ga do toga da 1995. godine osvoji nagradu za najboljeg igrača na svijetu.

Za Svjetski šampionat u Japanu i Južnoj Koreji 2002. godine Liberija je bila tako blizu, međutim jedan bod dijelio ih je od toga da se kvalifikuju za najveće planetarno takmičenje.

Liberija se nalazila u grupi B i na kraju kvalifikacionog ciklusa imala je 15 bodova, jedan manje od Nigerije koja je direktno otišla na Svjetsko prvenstvo.

Ova mala zemlja nikada nije učestvovala na Mundijalu, a kada mađioničar Vea nije u tome uspio, teško da će iko ikada moći.

Džordž Best

Nesumnjivo igrač koji je obilježio sredinu prošlog vijeka i fudbaler koji je svojom brzinom i lucidnošću bio prava noćna mora za protivničke štopere.

Best je najbolji fudbal igrao u Mančester junajtedu gdje je proveo čitavih 11 sezona i gdje je u svom “prajmu“ bio jedan od najboljih igrača Evrope.

Za Sjevernu Irsku odigrao je 37 mečeva i postigao je devet golova, a ono što mu je zajedničko sa preostalim igračima više i ne mora da se ponavlja.

U poznim igračkim godinama Best je žarko želio da nastupa za reprezentaciju, ali tada više nije bio ni sijenka onog igrača iz sredine šezdesetih godina.

Sjeverna Irska učestvovala je na Svjetskom prvenstvu 1982. godine u Španiji, a Best je u to vrijeme igrao u Sjedinjenim Američkim Državama.

Ipak, selektor Bili Bingejm odlučio je da ga ne pozove što je veoma razočaralo tada tridesetšestogodišnjeg Besta.

“Bio sam u dobroj formi te godine, pošto sam igrao za Američki tim jednom nedjeljno. Problem je bio što je taj tim bio očajan... Bili je došao da me gleda na jednom meču, a mi smo igrali katastrofalan fudbal. Bio je pod pritiskom da me pozove u tim, ali je svoj postupak mogao da opravda na osnovu ovog meča gdje sam igrao loše. Nisam očekivao da ću igrati svaki meč na Mundijalu, ali sam želio čisto da budem dio grupe momaka. Bio bih zadovoljan i da sam igrao 15 minuta po meču, samo da učestvujem na Šampionatu“, rekao je jednom prilikom Best.

Nažalost Bingejm nije pozvao tada već istrošenog Besta i njegovo odsustvo nije poremetilo Sjevernu Irsku, koja je kao prva otišla u narednu fazu - ispred domaćina Španije, potom naše Jugoslavije i posljednjeg Hondurasa.

Irci nisu uspjeli da se plasiraju u polufinale, ali su opet napravili veliki uspjeh prolaskom u narednu rundu.

Best je tako ostao bez učešća na Mundijalu, a ubrzo poslije toga je i završio profesionalnu karijeru.

Alfredo di Stefano

Kada vas Pele, po mnogima najbolji fudbaler u istoriji, nazove najboljim ikada, onda to dosta govori.

Alfredi di Stefano, legenda Real Madrida, u karijeri je nastupao za reprezentacije Argentine, Kolumbije i Španije, ali činjenica je da ga nikada nije nešto zanimala internacionalna karijera.

Argentina nije uspjela da se kvalifikaciju za Šampionat svijeta 1950. godine, a godine 1954. nije mogao da učestvuje pošto je igrao i za “Gaučose“ i za Kolumbiju.

Kako je klupsku karijeru nastavio u Španije, ubrzo je dobio i njihovo državljanstvo.

Odigrao je nekoliko kvalifikacionih mečeva za “Crvenu furiju“, ali Španija nije uspjela da se kvalifikuje za Svjetski kup 1958.

Kada su to uspjeli četiri godine kasnije “prva violina“ Real Madrida je bila povrijeđena i poslije toga nikada više nije imao priliku da igra za nacionalni tim Španije.

Odigrao je 31 utakmicu za crveni dres i postigao je 23 gola. Ostao je kao jedan od najboljih igrača pedesetih godina prošlog vijeka, ali nikada nije uspio da ode na najveće planetarno takmičenje.

Na ovu listu još možemo dodati: Ian Raš, Laslo Kubala, Valentino Macola, Bernd Šuster, Sami Hipija i David Žinola, prenosi B92.