Poslije skoro pet sati igre i preko 400 poena, Đoković je osvojio titulu na Vimbldonu. Krajnji rezultat je bio 7:6(5), 1:6, 7:6(4), 4:6, 13:12(3) Bilo je to najduže finale odigrano u istoriji Vimbldona i prvo u kome je peti set odlučen u tajbrejku.

Federer je po svim statističkim parametrima bio bolji u tom meču. Imao je više osvojenih poena, više as servisa i više iskorišćenih brejk lopti. Ipak, prvi teniser svijeta je bio najbolji kada je to bilo najpotrebnije, pa je u 16. gemu odlučujućeg seta spasao i dvije meč lopte rivala.

Na kraju, sposobnost dvojice igrača da održe ravnotežu tokom pet sati rezultirala je onim što je, prema određenim parametrima, bio najuzbudljiviji meč svih vremena.

Svaki poen u teniskom duelu može da se rangira prema 'specifičnoj vrijednosti za ishod' (average leverage value) - potencijalnom efektu koji može imati na kraj meča. Na primjer, jedan poen u finalu Vimbldona imao je specifičnu vrijednost od četiri odsto, što znači da je igrač njegovim osvajanjem za toliko povećavao svoje šanse da na kraju i trijumfuje.

Vrijednost poena na brejk loptama i u tajbrejku prvog seta bila je 10 odsto. U najvažnijim momentima, u završnici petog seta, ona je išla i do 30 odsto.

Poeni koje je osvajao Federer u prosjeku su imali vrijednost 7.2 odsto, dok su Đokovićevi imali 7.9 odsto. Novak je osvojio pet od šest najvažnijih poena.

U tri tajbrejka Rodžer je napravio 11 neiznuđenih grešaka, dok Novak nije nijednu.

Na kraju, 'indeks uzbuđenja' (excitement index) za finale je iznosio 7.5 odsto. To je više nego bilo koje finale Slema u posljednje četiri decenije.

Odlučujući meč Vimbldona 1980. između Džona Mekinroa i Bjorna Borga je imao indeks 7 odsto i drugi je po tom parametru.

U prosjeku 'indeks uzbuđenja' na finalima Slemova bude oko 4 odsto.