Sveta Petka se rodila u gradu Epivatu, na obali Mramornog mora između Silimvrije i Carigrada u Trakiji polovinom 10. vijeka. Poticala je iz imućne i pobožne porodice. Imala je brata, koji se zvao Jevtimije, i koji se zamonašio veoma mlad, da bi kasnije postao episkop Maditski.

Još kao djevojčica, dok je sa majkom odlazila u crkvu, bila je veoma pobožna. Nakon smrti svojih roditelja, željna podvižničkog života, napustila je roditeljski dom i otišla u Carigrad, gdje se zamonašila u crkvi Svete Sofije, a zatim se zaputila u Jordansku pustinju, živeći strogim asketskim životom, gdje se radi Hrista podvizavala sve do svoje starosti.

U doba pozne starosti, sanjala je anđela koji joj je rekao da napusti pustinju i vrati se u svoj rodni grad, Epivat. Poslije povratka, poživjela je još dvije godine. Vjernici su je sahranili po hrišćanskim običajima, ali ne na gradskom groblju već izdvojeno od drugih.

Bogougodni hrišćani iz tog mjesta poslije javljanja svetiteljke u snu nekom Georgiju i Jefimiji pronašli su mjesto gdje su bile zakopane njene mošti, izvadili su ih iz zemlje i položili u hram svetog Petra i Pavla u Epivatu. Njene čudotvorne mošti prenošene su u toku vremena mnogo puta. Najprije u Carigrad, pa ih je odatle bugarski car Jovan Asen 1238. godine prenio u Trnovo, da bi bile prenesene u Vlašku nakon pada Bugarske pod Osmanlije.

Kada je i Vlaška postala ugrožena turskim upadima, a na molbu srpske kneginje Milice mošti su prenesene u Beograd. Kad je sultan Sulejman 1521. godine osvojio Beograd, on je uz ostale dragocjenosti prenio u Carigrad i mošti Svete Petke. Na molbu moldavskog gospodara Vasilija, 1641. godine, mošti su prenesene u grad Jaši, gdje se i danas nalaze, osim dva prsta šake, koji su u kapeli Svete Petke na Kalemegdanu.

Širom Srbije nalazi se i veliki broj izvora, koji su posvećeni Svetoj Petki. Jedan od njih je izvor Svete Petke u kalemegdanskoj tvrđavi u Beogradu gdje su njene mošti dugo vremena počivale.