U Trnovu je danas otkriven i osveštan Centralni spomenik srpskim civilima i vojnicima iz ove opštine ubijenim u odbrambeno-otadžbinskom ratu, nakon čega su na njega položeni vijenci i cvijeće.
Poginulima je služen pomen kod Centralnog spomenika, koji je izgrađen na inicijativu opštine Trnovo, Boračke organizacije i Udruženja porodica poginulih boraca i nestalih civila Trnovo i na njemu su ispisana imena ubijenih stanovnika ove opštine.
Vijenci i cvijeće su položeni i u spomen-kapeli u porti Hrama Sveti velikomučenik Georgije.
U toku odbrambeno-otadžbinskog rata rata od 1992. do 1995. godine u Trnovu i okolnim selima stradala je 101 nevina civilna žrtva, a za odbranu ognjišta od agresora život je položilo 130 trnovskih boraca.
U Trnovu se 30. juli obilježava kao Dan stradanja srpskog stanovništva ove opštine, jer su na tadašnji dan 1992. godine jake muslimanske snage napale Trnovo i okolna srpska sela, gotovo ih potpuno uništivši.
Muslimanske formacije su u junu i julu 1992. godine potpuno zapalile 55 srpskih sela i zaselaka i počinile najmonstruoznije zločine noževima i maljevima, davljenjem i paljenjem.
U napadu na Trnovo 30. jula 1992. godine, na veliki pravoslavni praznik Ognjenu Mariju ubijen je pravoslavni sveštenik iz Trnova Nedeljko Popović koji je prethodno zvjerski mučen, a pravoslavni Hram Svetog Georgija zapaljen.
Trnovo je po broju poginulih u odnosu na broj stanovnika druga opština u Republici Srpskoj koja je najviše stradala u proteklom ratu.
Među ubijenima gotovo polovina bile su žene - njih 48, te četvoro djece. Najmlađa žrtva imala je 18 mjeseci, a najstarija 96 godina.
Iako su o ovome sve činjenice davno utvrđene, a počinioci poznati, niko za to još nije odgovarao.
Pred Sudom BiH se za zločine na području Trnova vodi postupak protiv Edhema Godinjaka, Medarisa Šarića i Mirka Bunoze. Prema optužnici, Godinjak je bio načelnik Stanice javne bezbjednosti (SJB) u Trnovu, Šarić komandant Štaba Teritorijalne odbrane u Trnovu, a Bunoza komandant jedinica HOS-a.
U optužnici se navodi da su žrtve ubijene vatrenim oružjem, klanjem, vješanjem, davljenjem, a nekoliko je zapaljeno, kao i da je u junu 1992. godine ubijena grupa civila koja je preko Treskavice pokušala doći do teritorije pod kontrolom Vojske Republike Srpske.
