"Kozara je tada pregažena, ali nije pobijeđena."
U punoj partizanskoj opremi, u 89. godini, Rade Pilipović pamti proboj obruča na Kozari kao da je juče bio. Prisjeća se da je imao samo devet godina, kada su granate počele da padaju na njegovo selo Slabinju, a u bombardovanju je izgubio i sestru Rosu. Kaže, nisu imali druge - nego da idu na Kozaru. U zbjegu su proveli 25 dana, dok su oko Kozare ustaše, domobrani, Nijemci, stezali obruč.
"Jednu veče mi sjedimo na jednom pristranku, kuvamo neku supu, dođe među nas jedan sa crvenom trakom oko ruke i kaže - "Narode! Spremaj se, idemo kući." Silazimo na šumski put, a ono narod na putu, zakrčen, natovaren svim i svačim, idemo u jednom pravcu", priča Rade.
