U modernoj istoriji svijeta nema primjera da je neka država tako bezočno opljačkana kao što se to dogodilo Srbiji na Kosovu. Uz blagoslov međunarodne zajednice, koja je u potpunosti zanemarila neprikosnoveno pravo svojine kao osnovu savremene civilizacije, oteti su državna i privatna imovina i prirodni resursi vrijedni stotine milijardi evra.
U jednom svom izveštaju, CIA navodi da, prema međunarodnim standardima, Kosovo vrijedi 500 milijardi dolara(procijenjene rezerve uglja, prirodnog gasa i metala), a ostatak Srbije s Vojvodinom tek oko 200 milijardi dolara. Američki stručnjaci procijenili su da je Srbiji preostalo uglja za najviše 35 do 40 godina, dok ga na Kosovu ima za čak 16 vijekova (prema jednoj drugoj procjeni, Srbija ima uglja za 60, a Kosovo za 200 godina), dok je vrijednost nalazišta sedam strateških ruda (olovo, cink, srebro, nikl, mangan, molibden i bor) procjenjena na čak hiljadu milijardi dolara.
Iako su procjene različite, ponekad i u domenu fantastike, da nije reč o pucnjima u prazno, dokazuju podaci Svjetske banke. Nezavisna komisija za rudnike i minerale okupiranih teritorija, kojom je upravljao Unmik, u izveštaju Rajnera Hengstmana iz 2004. godine objavila je da je Svjetska banka procjenila mineralne rezerve Kosova na 13,5 milijardi evra.
Najznačajnije mjesto zauzima lignit, čije geološke rezerve iznose oko 15 milijardi tona, bilansne rezerve olova i cinka procjenjene su na 51 milion tona (74,1 odsto bilansnih rezervi Srbije), rezerve nikla i kobalta na 19,9 miliona tona, a rezerve boksita na 1,7 miliona tona (potencijalna proizvodnja aluminijuma od 425.000 tona).
Svjetska banka je procjenila da su ležišta lignita i mrkog uglja na Kosovu i Metohiji dovoljna za proizvodnju struje u čitavom jednom veku, što se poklapa s procenama stručnjaka sa Rudarsko-geološkog fakulteta u Beogradu, koji su takođe procjenili da je potencijal na Kosovu dovoljan za dvije termoelektrane i proizvodnju struje za sto godina, što, prema procjeni Ministarstva energetike Srbije iz 2009, odgovara vrijednosti od 100 milijardi evra.
Na osnovu ovih procjena, plan Elektroprivrede Srbije bio je da do 2020. revitalizuje termoelektranu „Kosovo A”, sagradi dva nova bloka na „Kosovu B” i sagradi „Kosovo C”. Umjesto realizacije tih investicija, danas Srbija nije u stanju da isporuči struju čak ni srpskim enklavama, a na Kosovu je ostala imovina EPS-a vrijedna tri milijarde evra.
U bitku za eksploataciju kosovskih resursa uključili su se veliki svjetski igrači: kompanija „Inviditi”, na čijem je čelu stari srpski poznanik, penzionisani NATO general Vesli Klark, finansijski magnat Džordž Soroš i kompanija „Albanski minerali”, čiji je direktor Sahit Muja, „Avrupa minerals”, američka globalna korporacija za istraživanje rudnog bogatstva, „Lidijan internešenel” (nekadašnji „Rio tinto”), usredsređen na istraživanja nalazišta u Orahovcu, gde je do sada pronađeno od 1,87 do čak osam grama zlata po toni uzorka, i mnogi drugi.
Klarkova firma zatražila je licencu za istraživanje rezervi kako bi proizvodila sintetičku naftu iz uglja, i to s planom proizvodnje od 100 hiljada barela nafte dnevno, dok su Soroš i Muja, biznismen iz Njujorka težak dvije milijarde evra, osim za ugalj, zainteresovani i za eksploataciju rudnika metala. Osim njih, za investiranje u nalazišta i eksploataciju prirodnih resursa Kosova zainteresovane su i njemačke, britanske, francuske i turske kompanije.
U periodu od 1961. do 1990. godine, Srbija je u Kosovo i Metohiju uložila 17,6 milijardi dolara ili oko 600 miliona dolara godišnje. U godinama nepsoredno pred raspad SFRJ, čak 48 odsto sredstava za nerazvijene odlazilo je na KiM.
