Među poginulim vojnicima bilo je 50 mladića na odsluženju vojnog roka, od kojih su neki poslati na karaulu Košare nakon svega dva mjeseca obuke i položene vojničke zakletve.

Bitka za karaulu Košare na granici tadašnje SR Jugoslavije i Albanije smatra se najvećom bitkom u novijoj srpskoj istoriji u kojoj je nešto više od 1.000 golobradih srpskih vojnika, bez dovoljno municije, branilo domovinu od napada snaga koje su brojale između 5.000 i 6.000 Albanaca i njihovih pomagača.

Najveći broj srpskih snaga na Košarama činili su vojnici na redovnom odsluženju vojnog roka, prosječne starosti između 19 i 20 godina, a borili su se i Srbi dobrovoljci iz inostranstva i Kozaci.

Bitka na Košarama počela je 9. aprila i trajala sve do bombardovanja, 10. juna, odnosno potpisivanja takozvanog Kumanovskog sporazuma i povlačenja jugoslovenske vojske sa Kosova i Metohije.

Napad albanskih terorista, potpomognut NATO-avijacijom, počeo je oko graničnog prelaza Raša Košares, na granici Jugoslavije i Albanije, a cilj je bio da se presijecanjem komunikacije između jedinica Vojske Jugoslavije u Đakovici i Prizrenu, omogući kopnena invazija i ovladavanje prostorom Kosova i Metohije.

U borbama su učestvovali dijelovi 125. i 549. motorizovane brigade Vojske Jugoslavije, elementi 63. i 72. Specijalne brigade, kao i grupa stranih dobrovoljaca među kojima je najviše bilo Rusa.

Sa albanske, brojčano višestruko nadmoćne strane, učestvovali su pripadnici OVK, regularne vojske Albanije, Legije stranaca i NATO avijacija čiji su avioni svakodnevno bombardovali položaje Vojske Jugoslavije i otežavali dopremanje hrane, municije i pojačanja.

Borci na Košarama, kao i učesnici bitke na Paštriku koja je uslijedila krajem maja, uspjeli su nadljudskim naporima da spriječe prodor albanskih terorista na teritoriju svoje zemlje.

Na Košarama je poginuo i 21 oficir i podoficir, 50 mladića na odsluženju vojnog roka, 13 vojnih obveznika i 24 dobrovoljca, a ranjeno ih je 256.