Tokom 78 dana NATO agresije na SR Jugoslaviju, koja je počela 24. marta 1999. godine bez dozvole Savjeta bezbjednosti UN, korištena su ubojita sredstva zabranjena međunarodnim konvencijama.
Među ubojnim sredstvima zabranjenim međunarodnim konvencijama su kasetne bombe i granate punjene osiromašenim uranijumom, izazivajući dugoročne posljedice po zdravlje ljudi i neprocjenjiva štetu prirodnoj sredini.
Avioni 19 članica NATO-a gađali su ne samo vojne nego i civilne ciljeve, pa su uništavana i hemijska i elektropostorojenja u Srbiji - rafinerije, hemijska industrija i velike trafostanice, saobraćajna infrastruktura, ali i škole, medijske kuće i bolnice.
U velikim civilnim razaranjima ubijeno je 2.500 civila, među kojima 89 djece i 1.031 pripadnik Vojske i policije, a više hiljada ljudi teže ili lakše ranjeno.
Odluka o bombardovanju tadašnje SRJ donesena je, prvi put u istoriji, bez odobrenja Savjeta bezbjednosti UN, a naredbu je tadašnjem komandantu NATO-a, američkom generalu Vesliju Klarku, izdao generalni sekretar NATO-a Havijer Solana.
SRJ je napadnuta poslije neuspjelih pregovora u Rambujeu i Parizu o budućem statusu pokrajine Kosovo i Metohije, za šta je optužena Srbija, a kao povod za agresiju poslužio je navodni zločin nad Albancima u Račku u januaru 1999. godine, pa je napad opravdan potrebom "humanitarne intervencije".
Odluku o napadu na SRJ saopštio je 23. marta uveče generalni sekretar NATO-a Havijer Solana, a sljedećeg dana, 24. marta NATO je započeo vazdušne udare krstarećim raketama i avijacijom po cijeloj teritoriji Srbije i Crne Gore.
Gađane su i rafinerije, hemijska industrija i velike trafostanice, što je sve izazvalo teške posljedice po zdravlje stanovništva čije se razmjere još utvrđuju.
Gotovo da nema grada u Srbiji koji se tokom 78 dana napada nije bar nekoliko puta našao na meti snaga NATO-a.
Uništeno je i oštećeno 25.000 stambenih objekata, onesposobljeno 470 kilometara puteva i 595 kilometara pruga. Oštećeno je 14 aerodroma, 19 bolnica, 20 domova zdravlja, 18 vrtića, 69 škola, 176 spomenika kulture i 44 mosta, dok je 38 razoreno.
U noći 23. aprila 1999. godine u 2.06 NATO je u napadu na zgradu RTS-a ubio 16 radnika. To je bio prvi slučaj da je medijska kuća proglašena za legitimni vojni cilj.
Pogođena je i ambasada Kine na Novom Beogradu pod izgovorom da je došlo do greške u koordinatama, a tada su ubijena tri kineska novinara, dok je oko 20 ljudi ranjeno.
Tokom bombardovanja izvršeno je 2.300 vazdušnih udara na 995 objekata širom zemlje, a 1.150 borbenih aviona lansiralo je blizu 420.000 projektila ukupne mase 22.000 tona.
NATO je lansirao 1.300 krstarećih raketa, izručio 37.000 "kasetnih bombi", od kojih je poginulo oko 200 osoba, a ranjeno više stotina, te upotrijebio zabranjenu municiju sa osiromašenim uranijumom.
Bombardovanje je okončano potpisivanjem Vojnotehničkog sporazuma u Kumanovu 9. juna 1999. godine, a tri dana kasnije počelo je povlačenje snaga SRJ sa Kosova i Metohije.
U oružanom sukobu sa nemjerljivo nadmoćnijim neprijateljem, srpska protivvazduhoplovna odbrana uspjela je da obori dva aviona NATO lovac "F16" i američki supermoderni "nevidljivi" avion "F-117", te da zarobi tri neprijateljska vojnika.
Ispostavilo se da je NATO uništio samo 14 tenkova, 17 oklopnih transportera i 20 artiljerijskih oruđa Vojske SRJ.
Po dolasku mirovnih snaga Kfora, Kosovo i Metohiju napustilo je oko 230.000 Srba i Roma.
