Sergije i Vakh bili su rimski dostojanstvenici na dvoru cara Maksimilijana, a zbog pripadnosti hrišćanskoj vjeri i odbijanja da se poklone rimskim bogovima posječeni su u Siriji, gdje je njihov kult uspostavljen i odakle se raširio po Istoku.

Sveti Sergije naročito je bio poštovan u gradu Rosafu, gdje je pogubljen. Taj grad je jedno vrijeme nosio ime Sergiopolis i u šestom vijeku bio veliko hodočasničko mjesto cijelog Istoka.

Pod carem Justinijanom /527-565/ kult Svetih Sergija i Vakha raširio se na Zapad, naročito na prostoru između Drača i današnjeg Dubrovnika, gdje je, prema sačuvanim podacima, postojalo više od 15 crkava posvećenih ovim svecima.

Gej ikone

Blisko prijateljstvo ova dva sveca, istaknuto u hagiografiji i tradiciji, napravilo je od njih tako izričit primjer uparenih svetaca, da ih je istoričar i profesor Jejla, Džon Bosvel, smatrao uticajnijim od svetih Petra i Pavla.

Bosvel ide toliko daleko da njihovoj bliskosti ne isključuje ni "romantičnu" dimenziju.

On ističe (Same-Sex Unions in Pre-Modern Europe) da se riječ erastai, kojom se opisuju u najstarijim tekstovima može prevesti i kao "ljubavnici", sveci su slikani i pod jednim plaštom a hrišćani antičkog doba su imali tolerantan stav prema homoseksualnosti.

Iako su ovakav zaključak mnogi istoričari negirali, Sergije i Vakso su na zapadu postali popularni u modernoj hrišćanskoj gej zajednici tako da im je 1994. ikonopisac i gej franjevac Rebert Lenc napravio novu ikonu za Paradu ponosa u Čikagu.