Misterija pada italijanskog aviona: Da li su putnici bili kolaterlana šteta okršaja lovaca na nebu?!

Redovan let italijanskog putničkog aviona McDonnell Douglas DC-9-15 na liniji Bolonja-Palermo završio se eksplozijom u vazduhu 27. juna 1980. godine. Ovo obaranje aviona u kojem su poginuli svi članovi posade i putnici (ukupno njih 81) dovelo je do pokretanja najduže i najmisterioznije istrage italijanskoj istoriji.

Dana 27.juna 1980. godine avion kompanije Itavia, sa oznakom Flight 870 sa polijetanjem sa aerodroma Đulijemo Markoni u Bolonji i slijetanjem na međunarodni aerodrom u Palermu, na Siciliji, nije poletio u naznačeno vrijeme u 18 časova nego sa dva sata zakašnjenja.

Poslije polijetanja avion serijskog broj CN45724/22 i registracije I-TIGI se u 20:58 časova posljednji put javlja kontroli leta u Rimu, koji od kapetana Domenika Gatija i njegovog kopilota Enca Fontane, dobijaju izvještaj da let protiče normalno. Inače ovaj civilni let sa oznakom IH 870 u vojnoj službi praćenja vazdušnog saobraćaja, označen je sa AJ 421.

Da se nešto čudno dešava primjećeno je poslije poziva tornja u Parlemu posadi letjelice DC-9-15 serijskog broj CN45724/22 u 21:04 sa pitanjem da li počinju s spuštanjem, ali se avion nije javio. Na očekivano vrijeme spuštanja leta IH 870 koje je bilo u 21.13 časova u Palermu, avion se ne pojavljuje.

Istog momenta italijanske vazduhoplovne snage su alarmirane pošto se posumnjalo da se letjelica možda srušila i započinje pretraživnje područja vjerovatnog pada aviona. Dva italijanska dežurna lovca F-104 upućena su u 21 časova iz Vazduhoplovne baze Groseto da prečešljaju zadnju poznatu lokaciju prije incidenta, ali su se poslije izvjesnog vremena vratili u bazu, jer se vrijeme pogoršalo za vizuelni let.

U 21:25 časova donesena odluka da je za kontrolu spasavanja iz vazduha odgovorna “Martina Franka” čiji direktor usmjerava istraživačke operacije. On usmjerava helikopter Sikorski HH-3F iz 15ºStormo u Ćiampino, na lokaciju pada. Tokom akcije potrage smatralo se da je možda avion tokom leta pao iznad Tirenskog mora, nedaleko od ostrva Ustica, oko 130 km (70 nautičkih milja; 80 milja) jugozapadno od Napulja, odnosno oko 140 km (90 miles) sjeverno od Palerma.

U 21:55 časova je zvanično proglašen pad aviona. Prvi HH-3F počinje da pretražuju područje za koje je bilo navodno za mjesto incidenta. Avion koji su tu letjeli su udaljeni iz tog područja. Tokom noći nekoliko helikoptera, aviona i brodova se uključuju u istraživanje u ovoj oblasti. U ranim jutarnjim časovima 28. juna 1980. godine. Korišćenjem jakih reflektora, detektuje se od strane helikoptera za spasavanje, nekoliko desetina milja severno od Ustica, jedna masna mrlja. Ubrzo nakon toga pristiže i jedan Brege Atlantik koji otkriva dijelove aviona i prva tijela u vodi. Ovo potvrđuje da je avion pao u tom području Tirenskog mora, gdje je dubina veća od tri hiljade metara.

Kao službeno vrijeme pada leta IH 870 uzima se 18:59:45 kada prestaje da radi transponder na avionu.

Neobični ostaci

Tokom istrage kod pronađenih ostataka dijelova aviona, nađeni su tragovi vojnog eksploziva TNT i “heksogena” koji se često upotrebljavaju u punjenjima bombi, ali i u bojevim glavama raketa vazduh-vazduh, zbog čega je zaključeno da sam tehnički kvar DC-9 nije mogao biti jedini razlog eksplozije aviona.

Drugi neobični činilac zbunjenosti istražitelja su ostataci libijskog MiG-23 nađeni 20 dana nakon pada DC-9 na letu 870. Libija je odmah priznala gubitak svog lovca MiG-23 i predložila zajedničku istragu. Službeni zaključak zajedničke vojne komisije je precizirao da gubitak libijskog aviona Mig-23, nije bio povezan sa padom italijanskog DC-9. Navodi se da je MiG-23 pao 18.jula 1980., i to zbog, navodnog srčanog udara pilota, od kojeg je pilot preminuo tokom leta.

Međutim, taj zaključak je bio osporen od patologa, iz obje komisije, koji su pregledali tijelo libijskog pilota, pošto je po njima vrijeme smrti vezano prije za datum pada Douglas DC-9, a ne za 18.jul.

Sljedećih 5 godina nakon zaključka vojne istrage, vodiće se dodatne istrage po pitanju da li je MiG-23 imao dovoljno goriva da doleti do mjesta pada, tako da se do konačne odluke dolazi tek 1994.godine kada se zaključuje kako je putanja MiG-23, koju je predstavila libijsko-italijanska vojna komisija, u svom zaključku o čudesnom letu od 18. jula 1980.godine, teoretski i stvarno “nemoguća”.

Sve te sumnje su u velikoj mjeri bile izražene u knjizi koju je napisao novinar Skotoni 1990.godine (“Ustica, quel maledetto missile” - Ustika, prokleti projektil) gdje u uvodu Foratini i Serđio de Julio, kao zamjenici nezavisnog dijela Komisije za masakre “Commissione stragi”, zajedno izražavaju sumnju da prikazano tijelo ne može biti uopšte od pilota MiG-23, i da je to tijelo od nekog donesenog iz “frižidera”. Čak ističu činjenicu da je, u vrijeme otkrivanja, leš bio izuzetno "svijež". A na ponovnom pregledu doktori su imali pred sobom tijelo koje se raspada. Ipak, poslije samo četiri dana, u vrijeme ponovnog otvaranja niše za inspekciju, autopsija koju obavljaju dva ljekara u bolnici Krotone se ubrzano obustavlja jer je leš bio u poodmakloj fazi raspadanja. Kao dokaz o ovim sumnjivim okolnostima postoji film, emitovan na RAI, koji pokazuje gledaocima nelogičnosti kod podmetnutog leša. Odnosno, dodaju se samo argumenti na već izražene postojeće sumnje.

Postoje teorije zavjere koje kriju ovaj događaj, na osnovu niza događaja koji su uslijedili nakon avionske nesreće. Na primjer, brod koji vrši pretragu za krhotinama na dnu Tirenskog mora je francuski, ali su samo američki zvaničnici imali pristup pronađenim dijelovima aviona. Nekoliko izvještaja dežurnih radarskih stanica su izbrisani i nekoliko italijanskih generala je optuženo 20 godina kasnije za ometanje pravde. Teškoća istražitelja su i neprekidni zahtjevi rođaka žrtava koji su imali pravo na kompletnu i pouzdanu informaciju o Ustica nesreći. Njihove teškoće su opisane kao “Un Muro di Gomma” (bukvalno, zid ćutanja), jer se istraga samo vrtila u krug.

Do zadnjeg otkrića koje potvrđuje eventulanu “vazdušnu bitku” se dolazi 1992. godine, tokom druge potrage za ostacima putničkog aviona, kada je nađen odbačeni dopunski rezervoar goriva, a koji se može koristiti na američkim lovcima F-4 Fantom II, F-15 Igl ili A-7. Nakon otkrića tog rezervara s potpuno sačuvanim serijskim brojevima Italija je poslala zahtev SAD-u i Francuskoj za podatke o tom rezervaru. SAD je odgovorila da zbog prolaska vremena čuvanja podataka, više u arhivima nema podataka o tom rezervaru, dok je Francuska izjavila da njeni lovci sa nosača aviona nisu koristili taj rezervar i dala sve podatke o njima.

Zaključak komisije

Parlamentarna komisija o terorizmu (Tribunale di Roma's) je 1989.godine službeno objavila zaključke svoje istrage o padu aviona DC-9 na letu od Bolonje do Palerma. Najvažniji dio zaključka, koji je pročitao predsjednik komisije Đovani Pelegrino, glasi:

"DC-9 incident se dogodio tokom vojne akcije presretanja. DC-9 je oboren, a životi 81 nevinog člana ovog leta su uništeni akcijom koju se može opisati vojnom, u stvarnom neproglašenom ratu, tajne internacionalne policijske akcije protiv naše države".

Taj izvještaj nakon 8 godina je tek podigao prašinu.

Crna kutija

Preslušani su snimci razgovora u avionskoj kabini kao i ostali tehnički podaci koji govore o normalnom stanju aviona do praktično posljednjeg trenutka, to jest do povika pilota: "Gledaj što je ono tamo ?" U tom trenutku crna kutija je, po službenim podacima, prestala da radi, a pretpostavlja se zbog nestanka električne energije u avionu. Na žalost, na samom početku istrage sudski organi su dobili kopiju snimka iz crne kutije bez podataka o parametrima leta: visini leta aviona, njegovom nagibu i slično. Na zahtev o dokompletiranju dokaznog materijala, dobili su odgovor da je originalna kutija bila "izgubljena" od strane italijanske vojnoobavještajne službe (Il Sistema di informazione per la sicurezza della Repubblica) Radari

Tokom sprovedenih sudskih istraga vezanih sa obaranjem aviona, došlo se do otkrića, da su podaci za dan 27. jun 1980.godine, sa radara koji su pratili let aviona, bili izmjenjeni od strane nepoznatih osoba. Po pitanju radara kod mjesta Marsala, otkriveno je kidanje stranice iz radarske knjige za taj dan i njena zamjena drugom stranicom. Krivotvorenje je bilo vrlo profesionalno učinjeno, tako da je prošlo mnogo vremena do otkrića, ali su se tužilaštvo i odbrana složili da je do njega došlo. U slučaju radara kod mjesta Likola u blizini Napulja nije došlo do krivotvorenja, nego su podaci bili jednostavno uništeni.

Sumnjive smrti

Sa izuzetkom generala Saveria Rane koji je navodno obavestio ministra transporta da je avion oboren raketom i potom umro od zloćudne bolesti, veći broj svedoka je umro u čudnim okolnostima. Prema mišljenju sudske istrage iz 1999.godine, postoji 12 takvih sumnjivih smrtnih slučajeva, od kojih su "najzanimljiviji" slučajevi vojnih lica koja su navodno izvršila samoubistvo. Prvi od njih (Detori) je bolovao od "paranoje" i tvrdio prije svog "samoubistva" da će svi otići u zatvor, dok je drugo važno vojno lice (Parisi) izvšio samoubistvo 1995. godine, nekoliko dana prije dobijanja novog poziva na sud, pošto je otkriveno da mu je prvi iskaz bio lažan. U raznim "samoubistvima" i "nesrećnim slučajevima" svjedoka uoči sudske istrage takođe, je indikativno i nikad riješeno ubistvo italijanskog generala Roberta Boemija.

Zadnju polemiku i najnoviju istragu po pitanju nikad riješenog obaranja Douglas DC-9 pokrenuo je Frančesko Kosiga tadašnji italijanski premijer i kasniji predsjednik, koji 2007.godine, izjavljuje da je avion bio oboren od strane francuskog lovca koji je poletio s francuskog nosača aviona, a tu njegovu izjavu će 2010.godine potvrditi tadašnji predsjednik Italije Đorđio Napolitano, tvrdeći da je francuski lovac ispalio raketu na libijski MiG-23 i greškom pogodio DC-9.

Spominjanje povezanosti američkih državnih organa u ovoj aferi otkriva nove mogućnosti raspleta. Ne samo CIA, već i druge državne institucije se vezuju za ovaj incident. Već je otkrivena priča o konspirativnom prisustvu američkih brodova na pronalaženju olupine, kao i pravo prvenstva u pregledu pronađenih dijelova od američkih stručnjaka. Izvjesni Duejn Djui Klaridž koji je imao neke “brljotine” u vezi sa kupoprodajom oružja je navodno ekspresno rehabilitovan od Džordža Buša seniora, kada je uspio da omalovaži državnu istragu i preokrene stvar na interese vojske (NATO). Međutim, ipak je na ponovljenom suđenju za generale (zaverenike istrage) sve porekao. Toliko preokreta, sumnji, povlačenja izjava, davanja drugih pod malo “jačom” zakletvom i ne postojanje zvanične, a konačne presude za ovaj slučaj, ipak daje mogućnost za sumnju.

Još jedno mišljenje-pretpostavka:

Nakon niza bombaških napada koji su pogodili Italiju 1970.godine, teroristički akt je bio prvo logično objašnjenje koje je predloženo od vojske. Smatralo se, da nije let odložen sa polaznog aerodroma iz Bolonje za skoro tri sata bomba bi sigurno bila aktivirana tamo gdje je trebalo, dakle u Palermu na aerodromu, ili na sljedećem letu istog aviona. Vanredna Tehnička komisija podržava vojnu sudsku istragu iz 1990.godine, koja tvrdi da je eksplozija koja je nastala u zadnjem WC-a, bila presudna za obaranje aviona, a ne neka od raketa V-V. Prema njoj ovo je bio jedini logičan i utemeljen zaključak iz analize olupine.

Četrnaest godina nakon nesreće – 1994.godine, zajednička istraga je sprovedena i od strane britanskih - British Air Accidents Investigation Branch (AAIB) i italijanskih istražitelja, koji su pronašli ubjedljive fizičke dokaze (prema ostacima sastavljene olupine) da je bomba zaista eksplodirala usred leta u zadnjem dijelu toaleta. Veliki dio trupa aviona oko toaleta nikad nije rekonstruisan (vjerovatno se raspao u eksploziji), ali je zato izvršen eksperiment sa posebnim DC-9, gdje je izazvna eksplozija u toaletu, pa je okolna njegova uništena struktura pokazala “gotovo identične” deformitete u odnosu na struktura izdvađene olupine. Međutim, italijanski Viši sud je odbacio ovaj finalni izveštaj kao slamku spasa za sopstvenu vojnu istragu, a izvještaj nikada nije smatran, objektivnim.

Interesantno je da je vojska angažovala poznatog (i priznatog) stručnjaka iz oblasti vazduhoplovstva, čuvenog konstruktora aviona Ermana Basočija (MB 326 i MB 339) da pomogne u rasvetljavanju ove, sad već slobodno možemo reći "afere". Profesor Basoči je te 1994.godine dao svoje viđenje u vidu zaključka, da je avion pao usljed detonacije bombe postavljene u trup. Naravno da dvije suprotstavljene strane nisu istim očima gledale na ovo opredeljenje čuvenog konstruktora, pa ga je državna komisija odbacila.

Glavni izvori u italijanskim medijima su tvrdili tokom niza godina (pa i danas) da je civilni avion oboren tokom borbe prsa u prsa u koju je uključen libijski MiG-23, a na drugoj strani lovački avioni United States Air Force, francuski i italijanski lovački avioni u pokušaju atentata od strane pripadnika NATO-a na važne libijske političare, možda čak i samog lidera Moamer el-Gadafija, koji je letio u istom vazdušnom prostoru te večeri. Ova verzija je podržana, naročito od istražnoog sudije Rosarija Priore 1999.godine.

Sudija Priore je u svom izvještaju zaključio, da je njegova istraga namjerno ometana od strane italijanske vojske i pripadnika tajne službe, a u skladu sa zahtjevima NATO.

Prema italijanskim medijima, dokumenti iz arhiva libijske tajne službe koja su došla u posjed Human Rights Watch, poslije pada Tripolija, pokazuju da su let 870 i libijski MiG napadnuti od dva francuska aviona.

(Kurir)