Đaci srednjih škola i završnih radova osnovnih škola su svojim radovima pokazali zavidno znanje istorije i kulture svog zavičaja što je, uz neophodan spisateljski talenat, i bio uslov da se odgovori na  rodoljubivu temu "Srpska u srcu". 

U većini radova potencirana su prepoznatljiva obilježja Republike Srpske (rijeke, planine, spomenici, manastiri) kao i ključne tačke (novije) srpske istorije. Viđene očima naših najmlađih pisaca, ovi su momenti kolektivne svijesti srpskog naroda dobile svoj novi, autentični, dječiji izraz. Đaci su pokazali i zavidno znanje djela najznačajnijih književnih stvaralaca iz Republike Srpske, te su nekim od radova slijedili književni trag Kočića, Andrića, Dučića ili Šantića. Osim proznih radova na konkurs je stiglo i niz uspješnih poetskih ostvarenja. 

Smatrajući da je konkurs svojim kvalitetom i odazivom ispunio svoja očekivanja, Predstavništvo Republike Srpske u Grčkoj je odlučilo da nagradi sve učesnike objavljivanjem svih radova u prigodnoj publikaciji.

Ova publikacija biće svjedočanstvo talenta i vrijednosti koje Republika Srpska gaji kao i svojevrsna „lična karta“ budućnosti srpskog naroda sa "one strane Drine".

U najuži krug izabrani su radovi Anastasije Berić, Anastasije Tomić, Anđele Savić, Andree Đukić Danijela Miljatovića, Đorđa Kovačevića, Dragane Delić, Gorana Brborića, Marije Јorgić, Milice Borovčanin, Milice Makitan, Ognjena Boškovića i Strahinje Prodanovića.

Јednoglasnom odlukom žirija za najbolji rad izabran je prozni sastav Gorana Brborića, učenika V razreda  Bogoslovije Svetog Petra Dabrobosanskog u Foči.

Rad Gorana Brborića odlikuje rječitost, emotivnost, a ono što je suštinski važno za ovaj konkurs je jedna sjajna paralela tradicije koja seže dalje od istorije, a na kojoj Srpska suštinski traje i trajaće, koju u sebi treba da čuva, gaji, othranjuje, njeguje od predaka ka potomcima u svom čistom obliku ljubavi ka otadžbini - i lik "đeda".

"Đed" je u neku ruku sama Republika Srpska koja nikada neće umrijeti, jer ima izdanke kakvi su potomci u spisateljskom talentu mladog Brborića. 

Primjetno je da su radovi užeg kruga prepuni visokoparnog rodoljubivog stila koji opetuje određeni rodoljubivi fond riječi, pobjednički rad ne pati od toga.

Pohvalno je da je u najužem krugu žanrovski bilo dosta inventivnih i hrabrih pristupa, pa opet, iako u formi klasične priče, varirane kružne kompozicije, preplitanjem istorijskih činjenica sa intimnom ispovješću gubitka najbližeg sagovornika, prijatelja, posebne spone unuka i djeda, sa poetičkim karakteristikama tipičnim za realizam: fabula u funkciji karakterizacije lika, paralelizam atmosfere vanjštine sa unutrašnjim, u ovom slučaju, samog pripovjedača, ona dubinska i suštinska, gotovo pragmatska, opipljiva ljubav prema svojoj zemlji, ono je što rad Gorana Brborića, učenika završnog razreda Bogoslovije u Foči, stavlja bez svake sumnje na prvu poziciju.