Zukolo je rođen u Novskoj 1922. godine. Životni put odveo ga je u Požegu gdje se zaposlio u brijačkoj radnji svog najstarijeg brata Stjepana.

Kao italijanski državljani i simpatizeri narodnooslobodilačkog pokreta, braća Zukolo uspjeli su da izbjegnu pozive za mobilizaciju u jedinice hrvatskog domobranstva.

Kada je 1943. godine srednji brat Tomislav mobilisan u italijansku vojsku, Bazil i Tomislav odlučili su da se priključe partizanskom pokretu.

Iste je godine uhapšena grupa stanovnika Požege među kojima je bio Stjepan Zukolo. Ubrzo je u selu Trenkovo uhapšen i Bazil gdje je pošao po informacije o porodici svoje djevojke koja je bila iz toga sela.

Otpremljen je u Novsku gdje je priključen grupi Požežana koja je uhapšena nešto ranije. Vezani žicom prebačeni su u novembru 1944. godine u ustaški logor smrti u Јasenovcu.

Bazil i Stjepan u logoru su raspoređeni u radnu grupu VII – razni terenski poslovi. Između ostalog, ova grupa je u zadnjim danima logora imala zadatak da naftu koja je u logor stigla u dva teretna vagona pretoči u manje bačve. Ista radna grupa radila je na otkopavanju masovnih grobnica, a nafta je korišćena za spaljivanje leševa ubijenih zatočenika, saopštava Muzej žrtava genocida.

Dana 21. aprila 1945. godine, veče uoči proboja iz logora u Јasenovcu, Bazil Zukolo bio je zatvoren na spratu zgrade krojačke i obućarske radionice. Zajedno s drugim zatvorenicima sljedećeg dana krenuo je u proboj iz logora.

U proboju je izgubio brata Stjepana koji je ubijen kod sela Košutarica. U metežu nastalom prilikom proboja braća su se razdvojila, a Bazil je krenuo na drugu stranu. Prešao je rijeku Strug zajedno s Markom Popovićem i sa još jednim logorašem. Njih trojica su se skrivali tri dana, sve dok nisu saznali da se u selu Vrbovljani nalaze partizani.

Prilikom bijega iz logora imao je 48 kilograma težine.

Nakon završetka Drugog svjetskog rata vratio se u Požegu gdje je zajedno sa suprugom Emilijom otvorio frizerski salon za žene i muškarce, navodi se u saopštenju Muzeja žrtava genocida.