Rođen je 23. decembra 1901. u Banjaluci, gdje je završio gimnaziju. Studirao je pravo u Zagrebu, i 1938. postao advokat; pojedini izvori navode da je radio u advokatskoj kancelariji nekog Srbina, koji mu je čak navodno pomogao i da otvori svoju firmu, ali pošto se ime tog čovjeka u izvorima ne pominje, skepsa je jedina razumna mjera.

Ali mnoge druge stvari vezane za život i nedjelo Viktora Gutića su pouzdano utvrđene. Tako se zna da je bio zatrovan nacionalizmom daleko prije rata; budući da je bio Hrvat, bio je zatrovan hrvatskim nacionalizmom, ali svi nacionalizmi se ispoljavaju na isti način i imaju iste posljedice, samo im je identitetski predznak različit.

Prvo je bio sekretar mjesnog a član regionalnog rukovodstva Hrvatske republikanske seljačke stranke, ali pošto se Stjepan Radić 1925. pomirio s monarhijom i izbacio republikanski predznak iz imena partije, prešao je u Hrvatsku federalističku seljačku stranku Anta Trumbića.

Po zavođenju Šestojanuarske diktature, postaje pristalica Anta Pavelića i njegovog novog pokreta nazvanog „Ustaše — Hrvatska revolucionarna organizacija”. Takođe je osnovao banjalučki ogranak Hrvatske nacionalne omladine, koja je širom zapadnih dijelova Kraljevine Jugoslavije ulazila u ulične sukobe s pripadnicima Orjune (Organizacija jugoslovenskih nacionalista).

Više puta je robijao (uglavnom zbog dijeljenja ustaških letaka), a najveća zatvorska kazna mu je 15 mjeseci iz 1932. godine, koju je odslužio u Sremskoj Mitrovici. Poslije toga se dodatno aktivira u pokretu, pa u Vrbaskoj banovini radi na organizovanju ustaša. Nakupivši se bijesa i mržnje — a pošto je šovinizam neizbježna posljedica svakog nacionalizma — krivce je pronašao u svakom Srbinu s one strane Drine.

Mobilisan je pred Aprilski rat, ali je prirodno dezertirao 11. aprila, dan nakon proglašenja tzv. NDH. Otišao je pravo u u Zagreb, gdje je imenovan za povjerenika bivše Vrbaske banovine, te ustaškim stožernikom; kasnije je obavljao čitav niz funkcija u Banjaluci i Bosanskoj Krajini, a bio je i veliki župan Pokuplja (tzv. NDH je bila podijeljena na velike župe; sjedište ove je bilo u Karlovcu).

Bio je glavni organizator genocida i etničkog čišćenja nad Srbima na prostoru Bosanske Krajine; sve njegove zločine je nemoguće nabrojati, ali ilustracije radi, krajem jula i početkom avgusta 1941. bio je na svom području glavni planer Ilindanskog pokolja, kao i zloglasnog Masakra u Drakuliću, Šargovcu i Motikama u okolini Banjaluke, kada je 7. februara 1942. ubijeno 2.300 Srba, od čega 551 dijete.

Naravno, kakav bi to nacionalista bio, kad ne bi krao. Pošto tada nije bilo veš-mašina i televizora kao devedesetih, od banjalučkih Srba je otimao nepokretnosti i vrijednu pokretnu imovinu onog doba (dragulje, namještaj, umetnine i rijetke električne aparate), kao i namirnice; nešto je zadržavao, a nešto davao rođacima, drugim ustašama i ustaškim pristalicama, naravno, često u zamjenu za mito.

Avgusta 1941. je naredio rušenje Sabornog hrama Svete Trojice, sagrađenog krajem dvadesetih, kako bi na tom mestu podigao spomenik Antu Starčeviću; tom prilikom je rekao: „Ova prkos-zgrada i srpska bogomolja, kojoj ovdje nikad nije bilo mjesto, koja nam je godinama bola oči, garantujem Vam da više ni ona niti ma koja njihova vragomolja, ma gdje bila u hrvatskoj državi, neće postojati”.

Poput ostalih ustaša, i Gutić je proganjao, hapsio i ubijao Hrvate i Bošnjake koji nisu podržavali ustaški režim („Svaki onaj Hrvat, koji se danas zauzimlje za naše dojučerašnje neprijatelje, ne samo da nije dobar Hrvat, nego je protivnik i ometač unaprijed smišljenoga, dobro proračunatog plana za čišćenje naše Hrvatske od neželjenih elemenata”), ali je prije svega targetirao Srbe.

30. maja 1941. na ustaškom zboru u Sanskom Mostu je rekao: „Nema više srpske vojske! Nema više Srbije! Nema gedža, naših krvopija, nestalo je dinastije Karađorđevića, a i kod nas, uskoro, drumovi će poželjet Srbalja, al' Srbalja više biti neće.

Izdao sam drastične naredbe za njihovo potpuno ekonomsko uništenje, a slijede nove za potpuno istrebljivanje. Ne budite slabi ni spram jednoga. Držite uvijek na umu da su to bili naši grobari i uništavajte ih gdje stignete, a blagoslov našeg poglavnika i moj vam neće uzmanjkati.”

Nakon sloma tzv. NDH pobjegao je u Italiju. Na sreću pravde, dok je u jednom restoranu na Trgu Svetog Marka u Veneciji sjedio sa svojim saradnikom Vilkom Butorcem, prepoznao ga je banjalučki Jevrejin Mosko Kabilj, predratni arhivar Vrbaske finansijske direkcije, koji je početkom rata izbjegao u tada italijanski Split, odakle je svojim sunarodnicima pribavljao lažna dokumenta za bjekstvo.

Kabilj je odmah zaustavio prvu savezničku patrolu na ulici, koja ih je uhapsila, da bi potom nadležne ubijedio da se radi o teškim ratnim zločincima, zbog čega su zadržani u pritvoru (hvala mu). Ovo se najvjerovatnije desilo 29. jula 1945. godine, ali Jugoslavija nije obaviještena, i naše su vlasti tek posredno, krajem oktobra, saznale da su Gutić i Butorac u Italiji.

I to na krajnje neobičan način: Državna komisija za ispitivanje zločina okupatora i njihovih pomagača (DK) došla je u posjed fotografije na kojoj njih dvojica hrane golubove na Trgu Svetog Marka. DK zbog toga ubrzava proces i 9. novembra formalno proglašava Gutića i Butorca ratnim zločincima.

Gutića se teretilo za „izdaju, prinudno raseljavanje stanovništva, rušenje crkava, masovna ubistva i pokolje, mučenja, teror, pljačke, paljevine, saradnju sa okupatorom i borbu protiv NOP-a”, uz posebnu napomenu da je počinio „bezbroj gornjih zločina nad srpskim stanovništvom” (da su komunisti skrivali etnički identitet žrtava, čak i zločine, velika je laž srpske revizionističke istoriografije).

Navedena su bila imena 216 njegovih žrtava koja je DK do tog trenutka uspjela da utvrdi, kao i bezimene brojke iz stravičnih pokolja izvršenih oko Banjaluke, Prijedora, Ključa i Sanskog Mosta, koja će utvrditi kasnije. 10. novembra DK je sve proslijedila Josipu Smodlaki, šefu jugoslovenske delegacije pri savezničkom Savetodavnom veću za Italiju, koji je proslijedio dalje.

Ali nedjelje su prolazile, a Britanci, u čijem je pritvoru bio zajedno sa slovenačkim generalom Leonom Rupnikom (isporučen, osuđen i pogubljen u Ljubljani 1946) i četničkim vojvodom Dobroslavom Jevđevićem (tražen zbog kolaboracije i ubistava 1.716 hrvatskih i muslimanskih civila te pljačke najmanje 500 domaćinstava; Englezi ga nečujno pustili, umro 1962. u Rimu) — ćutali su.

DK je zbog toga izdala jedno oštro saopštenje objavljeno u „Borbi” i „Politici”, u kojem je napala savezničku administraciju u Italiji zato što „Gutić još nije predan našim vlastima” a „naši narodi očekuju i s pravom zahtjevaju, da se ovaj krvnik preda našem narodnom sudu”, i zato što DK nema sopstvenu zasebnu delegaciju pri savezničkoj misiji u Italiji, za razliku od Njemačke i Austrije.

Forin ofis je odgovorio protestnom notom našem ministarstvu, koje je ukorilo DK, ali od Britanaca istovremeno zatražilo informaciju o Gutiću; sama DK je odbacila ukor ministarstva, a britansku notu nazvala neosnovanom, zato što ćute umjesto da razriješe nedoumicu oko Gutićevog statusa: da li je u zatvoru u Tarantu, ili je slobodan čovjek koji hrani golubove po Veneciji.

Državna komisija je ovom burom svakako ubrzala postupak izručenja Viktora Gutića (Vilko Butorac je već bio pobjegao iz pritvora, navodno tako što je podmitio stražare), koji je ubrzo stigao u Jugoslaviju, prvo u Zagreb pa potom u Banjaluku. Prvobitno je bio u nadležnosti Okružnog suda u Banjoj Luci, ali je predmet preuzeo Vrhovni sud BiH iz Sarajeva.

No, nije mu se sudilo u Sarajevu. Nova vlast je odlučila da je simbolički važno, a i jedino pravedno, da mu se sudi tamo gdje je počinio najveće zločine, pa se suđenje odigralo u Sokolskom domu u Banjaluci, gdje se na optuženičkoj klupi našao skupa sa svojim bivšim bliskim saradnicima, banjalučkim župnikom Nikolom Bilogrivićem i Feliksom Neđeljskim.

Osuđen je na smrt vješanjem (druga dvojica streljanjem). Pošto je Prezidijum Narodne skupštine odbio njihove molbe za pomilovanje, kazne su bez odlaganja izvršene. Gutić je pogubljen 20. februara 1947. u pet ujutru, na mjestu na kojem se danas nalazi banjalučko naselje Borik.

(Telegraf)