"Petnaest godina smo u ovom poslu. Ranije su se ovce šišale ručno, makazama, što je bio težak i mukotrpan proces. Stočari su se baš mučili. I sada je naporno, ali je mnogo lakše, jednostavnije i isplativije nego ranije. A čak je i ovcama sigurno prijatnije, jer se sve završi brzo i bez "mučenja", pa se i ne bune," priča majstor Almir, i dodaje da na Pešteru ovce šiša još samo njihov komšija Fikret Cucak, koji takođe ima pune ruke posla.

Osim na Pešteru, gdje žive i gdje je stočni fond najbrojniji, ovce šišaju i u užičkom kraju, po Zlataru, na sjeveru Kosmeta i na Goliji. Objašnjavaju nam da je tokom šišanja potrebna snaga, maksimalna koncentracija i laka ruka.

"Stočari su zadovoljni kako radimo, jer je svako naše šišanje brzo i kvalitetno, a nadamo se da ćemo se ovim poslom baviti još dugo. Nekada je vuna bila bogatstvo. Od pešterske vune tkali su se vrhunski ćilimi i pleli topli džemperi, ali, sada je sve to zamrlo. Na Pešteru vunu više niko ne otkupljuje, ne znamo šta ćemo sa njom, pa je najčešće odmah odvozimo u specijalne jame, polivamo benzinom i palimo," kaže Nazim Tahirović. 

"Samo manje količine čuvamo i sušimo, ali i to na kraju bacimo," uključuje se u razgovor stočar Jusuf Dacić, iz sela Bioci, na centralnom Pešteru, vlasnik stada od 500 ovaca.

On i drugi pešterski stočari pamte vrijeme kada je pešterska vuna otkupljivana i izvožena za Englesku, gdje je uglavnom korišćena za tkanje tepiha.

"Bar smo mogli da pokrijemo šišanje. Ovako, braći Tahirović, koji stvarno vrhunski obavljaju posao, svake godine moram da platim 500-600 evra, a onda vunu bacim. Loše ide i otkup jagnjadi, pa je teško opstati na Pešteru," naglašava Dacić.

Pešterske tkalje bile su poznate širom svijeta, a samo u PIK "Pešter" radilo ih je oko 3.000. Pešterski ćilimi stizali su i na carske dvorove. Sada tkaju samo starije žene, koje koriste obrađenu i kvalitetniju vunu, mahom porijeklom iz Australije, dok pešterska vuna neprerađena propada.