Bitka za Košare zvanično je završena 14. juna 1999. godine, kada se Vojska Jugoslavije na osnovu Kumanovskog sporazuma sa snagama KFOR-a povukla sa Košara. Jugoslovenska vojska bila je brojčano slabija, a zbog stalnog prisluškivanja jedan rezervni oficir VJ se prisjetio američkih Navaho Indijanaca iz Drugog svjetskog rata. Neprijatelji do kraja rata nisu znali šta ih je snašlo, ali najprije malo više o samoj borbi za tu poziciju...

Povlačenje sa rejona karaule Košare, je za razliku od drugih dijelova Kosova, proteklo bez ikakvih incidenata, a neprijatelji su jedni druge mirno posmatrali.

Smatra se najvećom bitkom u novijoj srpskoj istoriji.

Na vrhuncu borbi Vojska Jugoslavije imala je oko 1.200 vojnika, a OVK, sa dobrovoljcima i albanskim jedinicama pet do šest hiljada. Snage OVK su ratovale u smjenama, dok za VJ nije bilo odmora.

I pored velike stručne pomoći NATO oficira, OVK je do tada napadala vojsku i policiju iz zasjeda, nije imala ozbiljniju vojnu obuku za frontalno ratovanje – što se i vidjelo tokom cijele bitke.

U napade se uključila i albanska vojska, prvo artiljerijom, a zatim i sa desetak tenkova, ali to nije bitnije uticalo na moral vojnika.

Vojska Jugoslavije je često išla u napade po ledenoj kiši, mrazu, magli i snijegu dubine jedan metar i branila svaki položaj do posljednjeg trenutka – što je dodatno uticalo na pad morala kod neprijatelja.

Tokom krvavih borbi na Košarama bilo je i mnogih nevjerovatnih scena, u koje je teško povjerovati. Dešavalo se da ljudi sa obje linije fronta zbog guste magle zalutaju u neprijateljske rovove i vrate su u sopstvene, a da ih niko ne primjeti.

Pripadnicima VJ koji su se grejali pored vatre jednom prilikom je prišao čovjek u vojnoj uniformi, sjeo pored njih i kada su ga poslije nekoliko minuta pitali iz koje jedinice on je odgovorio na albanskom.

Taj pripadnik OVK je zarobljen, a utvrđeno je da se poslije jednog od napada dugo skrivao u žbunju, ali je izašao kada je vidio vatru i ljude. Dvojica pripadnika Vojske Jugoslavije su po magli uspjeli da ušetaju u neprijateljski rov, „zarobili“ teški protivavinski mitraljez i bezbjedno ga donijeli u svoj rov.

Inače, zbog stalnog prisluškivanja jedan rezervni oficir VJ se prisjetio američkih Navaho Indijanaca iz Drugog svjetskog rata, i angažovao dvojicu Roma, pripadnika VJ, koji su na svom jeziku radio vezom navodili jugoslovensku artiljeriju i minobacače.

Do kraja rata NATO i OVK nisu uspjeli da shvate o čemu se radi, jer nisu razumjeli romski jezik. Iako je rejon karaule bio gotovo nenaseljen, u okolini su se nalazila etnički čista albanska sela, sa velikim brojem pripadnika OVK u njima. Sama karaula udaljena nekoliko stotina metara od granične linije na vidnom mjestu, bila je laka meta i često se dešavalo da teroristi sa granične linije ispale rafal na karaulu i pobjegnu.

Česte su bile i zasejde u kojima je stradalo nekoliko pripanika VJ, a gotovo svakodnevna pojava pokušaja prenošenja manje ili veće količine oružja i municije iz Albanije na Kosovo i Metohiju.

Glavninu graničnih jedinica činili su vojnici na redovnom odsluženju vojnog roka koji su služili vojsku od marta 1998. godine i imali su uglavnom po 19 ili 20 godina.