Poslije natčovječanskih napora u albanskim gudurama i dodatne golgote od 160 kilometara pješačenja močvarnim primorjem od Skadra do Valone, zbog toga što se nisu pojavili obećani saveznički brodovi, srpski vojnici su masovno umirali od tifusa, gladi i iscrpljenosti.

Kako nije bilo dovoljno mjesta na Krfu i ostrvcu Vido, na koje su prebačeni tifusari, a i zbog opasnosti širenja epidemije, odlučeno je da se vojnici sahranjuju u Jonsko more.

Prema zvaničnim, ali nepotpunim podacima jer svi umrli nisu evidentirani, do 23. marta 1916. u Krfskom kanalu je sahranjeno 4.847 srpskih vojnika i oficira.

Prvih dana umiralo je dnevno i do 300 vojnika. U prvo vrijeme sahranjivani su na kamenoj obali ostrva, a kasnije kada to više nije bilo moguće, čamcima su prevoženi i potapani u vode Jonskog mora.

Svi srpski brodovi koji danas tuda prolaze zaustavljaju se i odaju počast sahranjenima u "Plavu grobnicu".

Ovo potresno mjesto inspirisalo je Milutina Bojića da napiše svoju čuvenu pjesmu "Plava grobnica".

Tokom tridesetih godina 20. vijeka na ostrvu Vido dovršena je izgradnja mauzoleja u kojem su zapisani svi preminuli srpski vojnici čija su imena bila znana.

Ostrvo je udaljeno svega kilometar od gradske luke u Krfu i da bi se stiglo do njega potrebno je desetak minuta vožnje brodićem. Mauzolej - kosturnica na ostrvu Vidu rađena je po projektu arhitekte Nikole Krasnova, a završena je 1938. godine.

Na mermernim zidinama nalaze se 1.232 kasete sa kostima ratnika čija su imena bila poznata. Kosti 1.532 nepoznata ratnika sahranjena su u dva spoljašnja bočna kamena bunkera iznad kojih se nalazi lice i naličje.