Osamdesetih godina prošlog vijeka desio se procvat naučno-fantastičnog žanra, prvenstveno zbog uspjeha blokbaster serijala „Ratovi zvijezda“, ali slična priča desila se i sa žanrom fantazije koji je, takođe, tih godina postao omiljena tematika holivudskih filmaša.
To je bilo doba kada su producenti bili spremni ulagati novac u obimnu izgradnju imaginarnog svijeta i praktičnih efekata koji su bili potrebni za stvaranje nezaboravnog fantastičnog epa. Tih godina snimljeni su filmovi koji su dobili status klasika poput „Konana varvarina“, „Legende“, „Sudara titana“, „Beskrajne priče“ i „Vilova“ od koji su mnogi ostali omiljena ostvarenja sa kultnim statusom da današnjih dana. Jedno od takvih ostvarenja bio je i film „Lavirint“ iz 1986. godine, nastao pod režiserskom palicom, kreatora „Mapet šou“, Džima Hensona. Iako se film najviše pamti po nezaboravnom nastupu Dejvida Bouvija kao Džareta, kralja goblina, izvorno je on trebao biti mnogo zlokobniji lik u izvedbi nekog drugog glumca.
„Lavirint“ prati tinejdžerku Saru (Dženifer Koneli) koja prolazi kroz niz svađa sa svojim ocem i maćehom, iznervirana činjenicom da oni svu svoju pažnju posvećuju novorođenom sinu Tobiju. U svom bijesu Sara poželi da njen mlađi polubrat završi u nekoj dalekoj, mističnoj zemlji. Na njenu žalost, želja se pretvara u realnost kada zli kralj goblina, Džaret, otme Tobija i odvede ga u lavirint iz drugog svijeta prepun čudnih i neobičnih stvorenja. Kao i mnoga ostvarenja iz podžanra mračne fantazije i „Lavirint“ je film koji predstavlja metaforičnu priču o kraju adolescencije. Pored režije Henson je bio i glavni konsultant na stvaranju priče i u saradnji sa bivšim Pajtonovcem Terijem Džonsom nastajao je da stvori nadrealni svijet filma. Henson, Džons i konceptualni umjetnik Brajan Fraud radili su na stvaranju mješavine žanrova koja bi vjerno prikazala kako Sarine noćne more postaju realnost nakon što je ušla u mistični svijet. Otmica Tobija, jedna od najuznemirujućih scena u filmu, prema Džonsu je bila suštinska za narativ ostvarenja. Džons je želio da Džaret bude zlonamjeran lik čija podlost je očita od samog početka. Inicijalno, priča je trebala da prikaže Džareta koji otima Tobija protiv Sarine volje i uključivala je otvorenije seksualne prizvuke koji se u finalnoj verziji samo naslućuju na kraju filma. Dok je Džons bio inspirisan tamnim tonovima bajki braće Grim, Henson je bio zadužen za unošenje svjetlijih tonova u film. U Džonsovom prvom nacrtu Džaret je bio svemoguće biće koje koristi lavirint „kako bi spriječio ljude da mu uđu u srce“. Dok je izvorno Džaret bio u središtu lavirinta od samog početka, Henson je bio taj koji je smatrao da gledaoci ne bi smjeli to saznati prije nego što to otkriju likovi iz filma. Henson je takođe želio da Džaret pleše i pjeva tokom filma, za šta je Džons smatrao da bi previše gurnulo priču u smjeru komedije. Za potrebe filma angažovan je čitav tim scenarista, pa i Džordž Lukas kao izvršni producent, što je nakon 25 prepravki scenarija rezultiralo finalnom verzijom.
Henson je uvijek zamišljao „Lavirint kao mjuzikl i znao je da je uloga Džareta od velikog značaja za ton filma. Iako je Bouvijev performans na kraju postao jedna od najznačajnijih uloga u njegovoj filmskoj karijeri, poznati pjevač nije bio prvi izbor za ovu ulogu. Prije Bouvija, Henson je razmišljao o mnogim poznatim muzičkim zvijezdama poput Majkla Džeksona, Princa, Mika Džegera i Stinga. Iako je Džons imao nekih nedoumica oko angažmana popularne pop zvijezde Bouvija u nečemu što je navodno trebalo biti umjetnički film sa jasno izraženim konceptom, Henson je smatrao da bi muzičareva izuzetno izražen pop-star ličnost i sposobnost da bude zastrašujući predstavljala idealan izbor za „Lavirint“. Osim što je „ukrao“ film sa nekim od njegovih najboljih muzičkih numera, Bouvi je značajno doprinio strukturnim promjenama scenarija filma. Uprkos tome što je bio impresioniran stvorenim mitološkim svijetom i Hensonovim naprednim lutkarstvom, koje je režiser usavršio u film „Mračni kristal“ iz 1982. godine, Bouvi je privremeno napustio projekat jer, prema njegovim riječima, više nije bio zabavan. Iako je Bouvi izjavio da je oduvijek želio biti uključen u pisanje muzike za film, koji bi bio bajka za djecu svih uzrasta, otkrio je da je pristao na film isključivo jer je scenario sam po sebi bio užasno zabavan, a pri tome nije bio zloban, pakostan ili krvav.
Iako je „Lavirint“ izuzetno razočarao na bioskopskim blagajnama, razbivši sve Hensonove iluzije o potencijalnim nastavcima, pokazao se kao ključan u dokazivanju da je Bouvi kinematografski atraktivan. Čak su se i kritičari koji su bili oštri prema filmu, složili da je Džaret najuvjerljiviji dio priče. Poznati pjevač uspio je odbaciti svoju sliku rok zvijezde i izvesti komplikovanu i osjetljivu ulogu koja ga je svrstala među najbolje negativce fantazija te decenije. Bouviju bi bilo mnogo lakše da je poput Princa u „Purpurnoj kiši“ glumio fiktivnu verziju samog sebe, međutim on je odlučio prihvatiti mnogo veći izazov, dokazujući da je spreman posvetiti se kako bi izveo ulogu kakva se od njega ne očekuje, baš kao što je to radio i sa svojom muzikom.
„Lavirint“ se pokazao kao anomalija u njegovoj kinematografskoj karijeri budući da je to bilo ostvarenje najbliže mejnstrimu u kojem je pjevač glumio (ako zanemarimo rolu u filmu „Prestiž“). Iako je film bio mnogo mračniji od drugih ostvarenja na kojima je tada radila kompanija Džima Hensona, imao je snažnu marketinšku podršku ciljajući na istu mlađu publiku koja je voljela „Mračni kristal“ i „Mapet šou“. Međutim, sam tonalitet filma i Bouvijeva muzika koja je često bila antiautoritarna nisu bili mamac za publiku. Ipak, Bouvi je dobio ponudu da igra Maksa Zorina, negativca u Bond filmu „Pogled na ubistvo“. Pjevač je odbio ulogu koju je na kraju odigrao Kristofer Voken. Budući da je „Pogled na ubistvo“ proglašen jednim od najgorih Bond filmova u istoriji, čini se da je Bouvi tako izbjegao fatalnu grešku i spasio svoju filmsku karijeru. Istina, pjevač se vrlo brzo pojavio u još jednom filmu koji je podijelio mišljenja i sarađivao sa još jednim velikim autorom, Martinom Skorsezeom, na filmu „Posljednje Hristovo iskušenje“. Film je izazvao popriličnu kontroverzu i bijes religioznih fundamentalista pa je Skorseze jedno vrijeme bio pod zaštitom FBI-a.
Uprkos kreativnim razlikama sa Terijom Džonsom, Bouvijevo uključivanje u „Lavirint“ vjerovatno je spasilo film od ulaska u „produktivni pakao“. S obzirom da je film sam po sebi bio mračan, zlokobniji pristup koji je Džons imao na umu, vjerovatno bi otjerao publiku koja je željela da gleda zabavnu avanturističku fantaziju. Bouvi je uspio da ubaci dovoljnu dozu zabave i humora, što je omogućilo da „Lavirint“ i dalje privlači svoju ciljanu publiku, istovremeno izražavajući Hensonovu izvornu ideju. Iako je film bio finansijsko razočarenje, Bouvijeva slava svakako je doprinijela da film privuče više gledalaca. Tome treba dodati i vrhunski saundtrek kojim je Bouvi prožeo film i koji se i danas pamti kao jedan od njegovih najboljih radova.
Iako nije svaki popularni muzičar sposoban sa pozornice preći na veliko platno, Bouvi se često pokazao kao talentovani glumac zainteresovan za neobične projekte. Prije „Lavirinta“ bio je pohvaljen za svoju ulogu u ratnom filmu „Srećan Božić gospodine Lorens“ iz 1983. da bi kasnije slične reakcije izazvala njegova uloga u Linčovom filmu „Tvin Piks: Vatro hodaj sa mnom“ iz 1992. Iako će ga svijet uvijek pamtiti po nevjerovatnoj diskografiji koju je ostavio iza sebe, Bouvijev rad na velikom platnu jednako je relevantan za njegovu ostavštinu kao ikone pop kulture.
