Studirao sam na Pravnom fakultetu Univerziteta u Banjoj Luci. Taman u tim poslijeratnim godinama je počinjala tzv. „Bolonja“ na našem lokalizovanom i ni malo internacionalizovanom Univerzitetu. Ideja prohodnosti, priznavanja ispita sa našeg Fakulteta bilo gdje u Еvropi mi se činila nestvarno dobrom. Mislio sam, zar je stvarno moguće da ćemo na najprisnijem mogućem nivou, tek tako, postati punopravni dio evropskog obrazovnog prostora? Uz brisanje svih realnih i kvalitativnih razlika, ta relativizacija geografije mi se možda i najviše dopadala. Misao da će to značiti povećanje kvaliteta nastave, stvaranje novih znanja i povećanje sveukupnog nivoa našeg društva, učvršćivala je moj entuzijazam.

Izašli iz ratova pa pravac u Еvropu! Život je lijep! Sve što je trebalo jeste to da uvedemo neka pravila u organizovanju studija koja su, uz sve prednosti, išla nama studentima na ruku.

Na PFBL su odbili „Bolonju“. Tek tako. Rigidnost! Feudalizam! Neracionalnost! Sebičnost! Retrogradnost! Ratni mentalitet! Ksenofobičnost! (Spisak osjećanja probuđenih tom odlukom je baš dug pa prekidam nabrajanje). Svi ti utisci bi bili manje intenzivni da „Bolonja“ nije uvedena na Еkonomski fakultet i dovela nam Еvropu pod nos. Hladan, čvrsto svezan, debeli, hrđavotamni lanac i veliki žuti katanac na vratima hodnika koji povezuje naše fakultete tada su dobili i simbolički, transcedentni, smisao. Lanac i katanac su bili sa naše strane vrata - logično. Sve to, uz značajno duži prosjek studiranja na PFBL, pretvorili su studentske dane u crno-bijeli film iza brave. Tako sam osjećao kao student.

Prednosti paradigme „Beograd je svet“ (svet/svijet), sam dočekao kao student bolonjskih doktorskih studija na Pravnom fakultetu u Kragujevcu. Simbolička, duboko lična, pobjeda nad svim nedostacima geografskog porijekla, njegove ćudi i istorije, na ovaj način je ubjedljivo osvojena. Već na drugoj godini kao stipendista Еvropske komisije dobijam priliku da istraživanje provedem u Еvropi. Sa sjetom sam gledao na kolege koje ostaju iza, iza neke brave, i čija lica blijede da bi se što bolje upodobila scenografiji crno-bijele predstave u čijoj radnji za njih svakako nema mjesta. Mislio sam i na rođenog brata koji je u tim mojim godinama, umjesto Еvrope ophodio koje-kakve čuke po ratištima na opšti blam beogradskih pro-svet studenata. 

Datu priliku sam maksimalno iskoristio na nekoliko prestižnih univerziteta i istraživačkih instituta. Zabravljene kolege su mi izblijedile iz sjećanja a na brata me je u Hajdelbergu nenadano podsjetila profesorica sa čuvenog Djuka. Ona je boravila u nekoj misiji baš na mjestu gdje je moj brat 90-tih držao položaj. Samo, ona je bila nešto niže, kako kaže nasuprot „Srbima koji pucaju sa okolnih brda.“ Е moj buraz, pa zar i po profesorici.. pomislio sam bez blama. Odlično je poznavala geografiju mog rodnog kraja kroz koji je često prolazila. Možda je baš ona – ona´ strankinja koju pamtim iz tog doba: Što je nekoliko puta iz UN-ovog džipa davala bombone okupljenim dječacima među kojima sam bio. Liči. Baš. Bilo me blam da pitam.

A „Bolonju“ su odbacili svi. I oni sa puškom i oni sa bombonama. Uvidio sam, da su na uglednim evropskim univerzitetima bez izuzetka pružali snažan otpor konceptu „Bolonje“. Nije dakle do feudskih ksenofobija ili ratnih psihokategorija, problematika je suštinske prirode. Shvatio sam da „Bolonja“ predstavlja sržnu negaciju ideje i funkcije visokog obrazovanja - šareni celofan bez bombona. Prohodnost je moguća i bez nje. Zato, tadašnji otpor PFBL tom konceptu u osnovi je predstavljao otpor deintelektualizaciji srpskog naroda. Posredno, i otpor negaciji samog naroda u njegovom suštinskom, statusnom i političkom smislu. Tako mislim  sada kao doktor pravnih nauka.