Riječ kojom se završava svaka molitva je – amin. A ona ima jednostavno značenje. Ova riječ datira iz vremena prvih pisanih riječi i pojavljuje se u najranijim jevrejskim spisima.
Amin je riječ koja potiče od hebrejske riječi "amen".
Ova riječ, izgovorena na kraju svake molitve, je jedna od rijetkih koja je ostala gotovo nepromijenjena od svog nastanka.
Preživjela je hiljade godina, a njen oblik je samo prilagođen na nekoliko različitih jezika, dok je značenje ostalo isto.
Ova riječ datira iz vremena prvih pisanih riječi i pojavljuje se u najranijim jevrejskim spisima. Njeno značenje vezuje se za odobravanje i označava nešto što će se tek dogoditi.
Prevod riječi amin je – “neka bude tako!”, “Tako je!”.
Amin se koristi i da se ukaže na to da se neko veoma slaže sa nečim i u tom smislu znači “vaistinu, bez sumnje, nesporno”.
Еtimološki, ova riječ dolazi od hebrejskog glagola “aman” što se prevodi kao “osnažiti, potvrditi”. Međutim, korijen ove riječi je opštesemitski i može se naći i u aramejskom jeziku kojim je govorio i na kojem je propovijedao i sam Isus Hrist.
U pravoslavnim jevanđeljima se ova riječ koristi čak 77 puta, i to se većinom stavlja u usta Spasitelja.
Čak i Arapi imaju riječ “amana” koja ima isto značenje i koja se pretvara u “amin” na isti način kao u hebrejskom.
Muslimani riječ “amin” koriste isto kao i Jevreji i hrišćani: kada završavaju molitvu.
Mnogi pobornici teozofije, afrocentričnih istorijskih teorija i ezoteričnog hrišćanstva smatraju da je riječ “amin” povezana sa egipatskim bogom Amonom koji se ponekad naziva Amen. U jednom trenutku Amon se stopio sa bogom sunca Ra pa je postao Amon-Ra; bio je u toj formi kralj bogova i najvažnije egipatsko božanstvo, transcendentalno, samostvoreno i van konkurencije, zaštitnik siromašnih i centralno biće što se tiče lične pobožnosti.
Toliko je to daleko otišlo da je egipatska religija u jednom trenutku postala praktično monoteistička, jer su svi ostali bogovi bili tretirani kao Amonove manifestacije.
