Kod Centralnog spomenika za 305 poginulih srpskih civila i vojnika u Skelanima kod Srebrenice danas je služen parastos i odata počast ubijenim Srbima iz ovog mjesta i susjednih sela, od kojih je 69 nastradalo na današnji dan prije 31 godinu.
Parastosu je prethodilo polaganje cvijeća na spomen-obilježja nastradalim Srbima 16. januara 1992. godine u selima Ćosići i Kalimanići.
Nastavljajući etničko čišćenje srednjeg Podrinja i uništavanje svega što je srpsko, započeto u aprilu 1992. godine, jake muslimanske snage od nekoliko hiljada vojnika iz Srebrenice, pod komandom Nasera Orića, napale su u zoru 16. januara 1993. godine srpska sela oko Skelana.
Muslimanske jedinice upale su u sela prije svanuća, ubijale i klale civile na spavanju u njihovim kućama, pljačkajući i uništavajući sve što su stigle.
Tog dana ubijeno je 69 stanovnika ovog kraja, a dvije trećine nastradalih bili su civili, među kojima i nekoliko djece.
Ranjeno je 165 mještana. Od 30 zarobljenih, polovina nije preživjela mučenja u srebreničkim kazamatima, a četvoro se još vode kao nestali.
Stanovnici su tražili spas u povlačenju prema graničnom mostu ka Bajinoj Bašti u Srbiji, dok su neki pokušali spasiti živote preplivavanjem Drine.
Most na Drini, preko kojeg se civilno stanovništvo jedino moglo prebaciti u Srbiju, bio je pod stalnom mitraljeskom i snajperskom vatrom i postao je srpsko stratište, pa je u pokušaju bjekstva na mostu i u njegovoj blizini nastradalo najviše civila, kao i u talasima hladne Drine.
Najmlađa žrtva bio je petogodišnji Aleksandar Dimitrijević, a njegov brat Radislav imao je 11 godina. Sa majkom Milicom pokušali su izbjeći u Bajinu Baštu, ali su kod graničnog mosta pogođeni neprijateljskim kuršumima.
Gordana Sekulić ubijena je na mostu, a njena dva sina su preživjela i danas žive u Srebrenici sa ocem Mirkom.
Tada maloljetni Cvetko Ristić iz Kušića ostao je bez cijele porodice, kuće i imovine. Ubijeni su mu roditelji, sestra, a bratove posmrtne ostatke još nije pronašao. Kuća mu je obnovljena 16 godina nakon rata.
Nakon uništavanja više od stotinu srpskih sela i zaselaka u bratunačkoj i srebreničkoj opštini tokom 1992. godine, muslimanske snage predvođene Orićem, na Božić 1993. godine zauzele su Kravicu i još nekoliko srpskih sela u njenom okruženju, počinivši stravičan masakr nad civilnim stanovništvom.
Devet dana kasnije uslijedio je sveobuhvatan napad na Skelane i okolna sela uz učešće više hiljada pripadnika muslimanskih jedinica i, prema Orićevom planu, to je trebalo da bude završni udarac srpskom narodu i njegovo uništenje ili potpuni progon sa prostora srebreničke opštine i lijeve obale Drine.
Za ta dva dana, na Božić u Kravici i 16. januara u Skelanima Orićevi dželati ubili su 118 Srba od kojih više od polovine civila i ranili čak 345 osoba od kojih su dvije trećine bili civili.
Nastojeći da zatru sve što je srpsko na ovom području, muslimanske snage su tog dana opljačkale i spalile srpska sela Ćosići, Kostolomci, Klekovići, Božići, Blažijevići, Kolari, Zečevići, Kušići, Stajšići, Maltaši, Stublovi, Arapovići, Bujakovići, Liješće, dio srpskih Skelana i još nekoliko sela.
Nisu stigli do Crvice i njenih zaselaka, te Petriče i to su jedina srpska sela u srebreničkoj opštini koja nisu spaljena u proteklom ratu.
Za brojne masovne zločine koje su muslimanske snage počinile nad Srbima u Podrinju, pa i za ove u Skelanima, niko nije odgovarao, a nisu bili obuhvaćeni ni optužnicom protiv Orića u procesu koji se okončao njegovim oslobađanjem u Sudu BiH.
