Hiljadama godina ranije, stare civilizacije bile su svjesne da je trudnoća nekako povezana sa urinom.

Još 1350. godine prije nove ere postoje pisani zapisi o starim Egipćankama koje su mokrile na sjeme pšenice i ječma tokom nekoliko dana. Ako je urin podstakao rast ječma, onda je žena vjerovatno bila trudna. Kasnije su ljudi pokušavali da pogode status trudnoće na osnovu boje urina.

Tek 1890-ih naučnici su saznali za hormone u tijelu, a ljekari su ohrabrivali žene da odu kod ljekara čim se posumnjalo u trudnoću da bi dobile bolju prenatalnu njegu. Tokom 1920-ih, naučnici su prepoznali da se hormon humani horionski gonadotropin (hCG) nalazi samo kod trudnica, a 1927. naučnici Selmar Asheim i Bernhard Zondek su otkrili da bi ubrizgavanje urina trudnice u nezrelog miša ili zeca dovelo do povećanja njegove toplote, što je direktno ukazivalo na prisustvo hCG hormona u urinu, piše “AACC.org”.

Do 1950-ih i 1960-ih godina nauka o testiranju je napredovala, i na kraju su ovi biološki testovi zamijenjeni imunotestovima za testiranje prisustva hCG-a. Do 1970-ih, kada je testiranje na trudnoću postalo sve raširenije, razvijen je Vampolov dvosatni test trudnoće. Iako je ovo još uvijek bio laboratorijski test, bio je brži i jeftiniji od prethodnog testiranja.

Tek kasnih 1970-ih, američka Uprava za hranu i lijekove odobrila je prve komplete za trudnoću za kućnu upotrebu. Iako su ženama po prvi put nudili pogodnost testiranja kod kuće, ovi kompleti su u suštini bili mini hemijski setovi koji su od korisnica zahtjevali da miješaju urin sa rastvorima u epruvetama i čekaju dva sata na rezultat. Pored toga što su bili donekle složeni za upotrebu, rezultati nisu uvijek bili pouzdani; procenat lažno negativnih bio je čak 20 odsto.

Do 1990-ih, tehnologija testiranja je napredovala do tačke kada su kućni kompleti konačno počeli da liče na one koji se koriste danas. Kompleti za miješanje hemikalija su zamijenjeni jednostavnom test-trakom sa ručnim aplikatorom, a rezultati su prikazani za otprilike 10 minuta.

Testiranje bočnog protoka, takođe nazvano imunohromatografski test sa lateralnim protokom, bio je tehnološki napredak koji je značajno pojednostavio test trudnoće kod kuće, omogućavajući veću osjetljivost uz smanjenje visoke stope grešaka. To je eliminisalo potrebu da se korisnice bave neurednim miješanjem hemikalija sa prethodnim kućnim kompletima, a pokazalo se i mnogo pouzdanijim, piše Telegraf.

Uz inovacije i nastojanja da se obezbijedi brz i pouzdan test, žene danas do odgovora dolaze u najkraćem mogućem roku, povoljno, bezbjedno i sa velikom sigurnošću u rezultat.