Ovo je kuća Patrijarha Pavla: Njegovo rodno mjesto preživjelo je katastrofu, a ovo je dom gdje je odrastao

Pravo ime mu je Gojko Stojčević, rođen je u Kućancima, današnja Republika Hrvatska, a tada je to bilo mjesto u Austrougarskoj Monarhiji. Taj predio je uvijek bio izložen određenim okupacijama, pa sam Gojko nije mogao da ima baš bezbrižno djetinjstvo. Selo Kućanci se nalazi u slavonskoj Podravini i administrativno pripada opštini Donji Miholjac (danas u novoformiranoj opštini Magadenovac).

Društvo

Istorijski iskorak: SPC otvorila zvanični profil na Instagramu

U opštini Donji Miholjac je do posljednjeg rata bilo 11 srpskih pravoslavnih sela, a sami Kućanci su bili mješovito selo. Srbi su starosjedioci Slavonije i u dolini rijeke Drave postojala su srpska naselja vijekovima prije turskih prodora. Selo Kućanci je sve do 19. vijeka bilo etnički čisto srpsko selo, a u drugoj polovini 19. vijeka doseljavaju se prve rimokatoličke porodice, odnosno Šokci, a danas Hrvati. Međutim, Hrvati postaju većina u ovom selu tek nakon progona Srba 1991. godine.

Krvavi 20. vijek je doveo do velikih stradanja srpskog naroda i u Podravini. U Prvom svjetskom ratu su Srbi i ovdje, kao i uopšte na čitavoj teritoriji tadašnje Austrougarske, preživjeli represalije (u Donjem Miholjcu su bila vješala za lokalne Srbe tokom čitavog rata).

U Drugom svjetskom ratu ovo područje je stradalo odmah na početku, već u jesen 1941. godine, kada su hrvatske nacističke jedinice popalile sela – Blanje, Čađavički Lug, Orašnjak, Kućanci, Brezovica, Gorica, Dranica, Martinci, Ilmin Dvor, Krčenik, Žabnjača, Malinovac i Breštanovci, ubivši preko 3000 lokalnih Srba. Posljednji rat je ponovo Srbe sačekao nespremne za odbranu. Već u kasnu jesen 1991. godine hrvatske paravojne formacije sprovode etničko čišćenje opštine Donji Miholjac. Mnoge srpske kuće se sistematski miniraju, a u decembru iste godine minirana je i crkva Svetih apostola Petra i Pavla u Kućancima u kojoj je kršten upravo Patrijarh Pavle.

Društvo

Patrijarh Porfirije u Jordanu: Ono što nas ujedinjuje veće je od onoga što nas razdvaja

Početkom rata, da bi se izdržavao, Pavle je radio na beogradskim građevinama, a to mu nije odgovaralo zbog slabog zdravlja. Na poziv svog školskog druga Jeliseja Popovića, koji je bio iguman manastira Svete Trojice, odlazi 1942. u ovaj ovčarsko-kablarski manastir gdje je proveo sljedeće dvije godine rata. U to vrijeme njegovog brata Dušana ubile su ustaše. Tokom 1944. zaposlio se kao vjeroučitelj i vaspitač u domu za djecu izbjeglu iz Bosne u Banji Koviljači.

Ubrzo se teško razbolio ''na plućima“ i ljekari su vjerovali da je tuberkuloza, predviđajući mu još tri mjeseca života. Otišao je tada u manastir Vujan gdje je živio neko vrijeme izolovan od ostalih monaha i uspio je da se izliječi od ove bolesti. U znak zahvalnosti izrezbario je i poklonio manastiru drveni krst sa raspećem. Definitivno mu život nije bio lak, a zato ga je i krasila nevjerovatna skromnost.

(Telegraf.rs)